Vakantieblog van Jacco
Op 11 juli 2015 ben ik samen met mijn familie op vakantie gegaan naar de Verenigde Staten. Het is het land waar ik later hoop te kunnen wonen en werken. Dat ik nu het land zelf kon bezoeken door er op vakantie te gaan is dan ook fantastisch voor mij en ik heb over de vakantie een blog geschreven.
Dag 1, 11 juli, Nederland - U.S.A.
Vandaag om half zes opgestaan voor de reis van mijn leven naar mijn droomland Amerika. Even een snel ontbijt en ik ben er na jaren wachten klaar voor om naar Schiphol te gaan. Nog even anderhalf uur in de auto zitten, drie uur wachten op Schiphol en we kunnen naar Toronto om daar over te stappen naar San Francisco.
Na acht uur vliegen komt Toronto in zicht met zijn adembenemende skyline waar de CN Tower er boven uitspringt. Eerst langs de Amerikaanse douane en we mogen verder naar San Francisco. Om kwart voor acht 's avonds zijn we daar geland nadat we eerst uit ons vliegtuigraampje de Golden Gate Bridge en Alcatraz zagen. Momenten later zet ik voet op Amerikaanse bodem en gaan we via een taxi nog zeventien kilometer naar San Francisco rijden. Rond een uur of negen komen we bij het hotel aan en gaan we direct slapen want we zijn al vierentwintig hele uren wakker. Dit is dus een fantastisch begin dat alleen maar beter kan worden. Dag 2, 12 juli, San FranciscoWe worden voor zes uur wakker vandaag en gaan dus vroeg ontbijten. Rond acht uur maken we kennis met onze gids Graeme die al bijna 40 jaar reisleider is. Dit worden mooie weken waar spektakel gegarandeerd is weet ik direct!
Om kwart over acht vertrekken we en één uur later is er al het eerste incident. Mijn moeder wordt omvergelopen door een hond. Resultaat een flink pak ijs en een brace om de enkel. (Eenmaal thuis in Nederland, 6 weken met brace om lopen. Een verrekking.) Na dat ongelukje in Alamo Square direct door naar Twin Peaks voor een weergaloos panorama van San Francisco. Eén woord: AMAZING! Na dit uitzicht gaan we naar een park waar koningin Wilhelmina ook een plekje heeft en waar ze is geëerd. Met molens en tulpen herinneren ze in het Golden Gate Park goed onze oude koningin. Verder zijn er exotische planten. Daarna naar de Grote Oceaan gereden waarbij het fantastisch is dat onze Amerikaanse buschauffeur perfect de weg weet. Hierna zijn we naar de Fisherman's Wharf, pier 39 gegaan om een heerlijk boottochtje in de San Francisco bay te maken. Dit betekent dus... onder de imponerende Golden Gate Bridge door en op ca. 100 meter van dé gevangenis van de wereld varen... te weten Alcatraz waar o.a. de maffiabaas Al Capone vast zat en slechts één keer een succesvolle ontsnappingspoging is gebeurd. De Anglin broers vertrokken samen met Frank Morris in de nacht van 11 op 12 juni. Frank Morris' lichaam is gevonden, maar van de Anglin broers wordt vermoed dat ze naar Brazilië zijn gevlucht. Binnen het jaar na deze ontsnappingspoging werd Alcatraz gesloten en sinds 1973 is het eiland een publieke trekpleister. Ook is het eiland vaak decor geweest van films zoals bijvoorbeeld The Rock met Sean Connery en Nicholas Cage. Na dit boottochtje even uitrusten voor we de absurd steile weg naar de kronkelige weg gaan lopen. Eén van de meest bizarre wegen ter wereld. Toen direct op zoek gegaan naar de cable car die ons naar ons hotel zou brengen. Eerst nog dik 2 kilometer lopen.. (wat een schijntje is hier in Amerika). Vlot bij de kabeltram aangekomen gaan we met dank aan een FANTASTISCHE gast, BOEM de heuvel op. Geweldig. Eenmaal bij het hotel aangekomen kunnen we nog een uurtje rust pakken voordat we naar Chinatown gaan om Chinees te eten met o.a. één van de pijnlijkste soepen ter wereld die je hele slokdarm in de fik steekt. Verder was het eten een dikke prima. Hierna doorgereden naar Treasure Island ofwel "Schateiland"; om daar te komen heerlijk door de stad geraced naar de Oakland Bridge. Mijn mening over de brug is simpel. Een likje verf en de brug is mooier dan de brug die het symbool van San Francisco is. Vanaf het Treasure Island schitterende foto's gemaakt van San Francisco in één oogwenk -> zowel de Golden Gate Bridge, Alcatraz en de gebouwen op één foto! Dit moet je gezien hebben want je netvlies vergeet dit nooit meer. Fantastische dertig minuten gehad op dit eilandje en dan naar het hotel. Helaas krijgen we onderweg nog een praatje met oom agentje die zich kapot verveelde en niks beters te doen had dan een bus vol met genietende toeristen te laten stoppen. Welnu, na dit oponthoud kunnen we eindelijk door en is het tijd voor bed. The clock is set again at 6 a.m... too bad... maar je krijgt er morgen iets prachtigs voor terug... Dag 3, 13 juli, San Francisco - ModestoVandaag trekken we via Monterey, een oud klassiek vissersdorpje naar Modesto. De buschauffeur die uit Phoenix Area, Arizona, komt heeft er wederom veel zin in. We rijden ongeveer twee uur voordat we daar zijn aangekomen. Via de 17 mile drive is er meer dan genoeg te zien met onder andere spectaculaire kliffen. De regio staat bekend om de vele golfbanen in de regio, het zal dan ook niet verbazingwekkend zijn dat hier de U.S. Open voor het golfen wordt georganiseerd. Welnu; we gaan met een sneltreinvaart van een formule 1 racer door de heuvels naar de haven van Monterey waar wij walvissen en dolfijnen gaan bekijken. Gewoon in de wilde natuur in plaats van een bassin in Harderwijk.
Volgens de gids werden de walvissen met uitsterven bedreigd maar is er sinds de jaren 80 door ingrijpen van de Amerikaanse regering weer een toename in de populatie van de walvissen. Goed nieuws voor de toeristen, minder goed nieuws voor de vissers. Verder zeg ik: "Nou, laten we gaan dan!". Op naar de woeste zee voor een tocht van twee uur. Helaas konden we niet alle soorten zien maar wel meer dan genoeg! Ook zagen we dolfijnen en veel zeehonden. De tijd vliegt snel voorbij en aangezien de meesten van ons niet meer stevig op de benen kunnen staan, besluiten we weer naar de veilige kust te gaan. Daar verlekkeren we ons aan een ijsje. Na dit ijsje gaan we nog drie uur in de bus zitten naar Modesto, een stad met 200.000 inwoners. Onderweg genieten wij van een schitterende natuur. Zeker omdat het veel weg heeft van de Spaanse natuur. Behalve deze soort natuur zien wij ook grote meren. Maar voor hoelang blijven er überhaupt meren hier.. In elk hotel zien wij de aanwijzing: "California is in a historic draught". Om zes uur 's avonds maken wij een kleine tussenstop bij een tankstation en het is snikheet. Ruim 35 graden. Toch wennen nadat je eerst van de zee afkomt. Rond half acht naderen we ons hotel in Modesto en hebben we kamer 156 van de Western Palm Springs hotel. Daarna heeft iedereen honger als een paard.. Restaurants genoeg hier maar wel een aardig stukkie lopen. Wij vinden een restaurant genaamd Denny's en Josh is onze ober voor vanavond. Ik besluit om als een echte Amerikaan te gaan eten. Dat wil dus zeggen, één grote T-bone steak (groot is in Amerika ook écht groot), inclusief het dubbele van het patat ten opzichte in Nederland. Verder nog een hééél klein hapje macaroni vergeleken met de rest van het voedsel. Tijd om aan te vallen! Een halfuur later voel ik mij als iemand die vrijwillig dertig kilo steen in zijn buik heeft gegeten. Maar het was het allemaal waard! De schemering begint te vallen dus besluiten wij om naar het hotel te gaan, om mijn stenen buik weg te zwemmen. Hierna nog heerlijk een jacuzzi gepakt: 38 graden, fantastisch, direct verbrand. Na een poos is het weer tijd voor hetzelfde riedeltje. Het enige dat jammer is, op tijd opstaan elke dag opnieuw. Ook al krijg je iedere dag iets fantastisch terug. Zo ook morgen, Yosemite, here we come! Dag 4, 14 juli, Modesto - Mammoth LakesZoals ik gisteren al zei, het begint een gewoonte te worden, elke dag om zes uur wakker worden.. Vanuit Modesto gaan we op pad naar Yosemite Park en via Yosemite gaan we door naar ons hotel in de Mammoth Lakes Area. Om half acht zitten we weer in de bus maar niet voordat we eindelijk eens een stevig ontbijt kunnen eten. Vandaag heb ik gekozen voor overheerlijke worstjes en een koud roerbakei inclusief brood en orange juice. Kortom een English Breakfast dus.
De tocht gaat inmiddels door, we trekken naar de bergen en daar voorbij! In de drie uur durende tocht lijkt het er vooraf niet op dat we onderweg zijn naar één van de mooiste nationale parken ter wereld. Alles is zo kil en dor, het lijkt op de Sahara. En dan te bedenken dat we binnenkort ook nog eens naar de Death Valley gaan later deze trip.. Daar vallen de 30 graden hier, midden in California helemaal in het niet bij. Plotseling duiken er enorme bomen op. Hét teken dat we er bijna zijn. Langs een heel oud treinspoor uit 1926 dat nu dienst doet als een voetgangerspaadje zijn we in een ogenblik bij het Yosemite. Op de tweede stop van de dag laat Graeme ons even uitsappen voor de eerste oeeeh's en aaaah's. Schitterende grote bergen. Hier vallen de bossen in Zweden, de Veluwe in Nederland en de Pyreneeën in Spanje en Frankrijk compleet in het niet bij deze bergen. Yosemite heeft een "all inclusive packet" wat betreft de natuur! Een kwartiertje doorrijden naar de hoogste waterval in Noord-Amerika en de op vijf na grootste ter wereld en we kunnen eindelijk LANG uitstappen. Zitten doet je kont een beetje roesten. Eindelijk de kans om mijn klim kwaliteiten te laten zien op de route naar de waterval! Echt iets voor mij! Ik ga dus enkele tientallen meters de lucht in om uiteindelijk bij de voet van de waterval een paar spectaculaire panorama foto's te maken. Serieus waar, Amerika en dan speciaal het Yosemite moet je gezien hebben in je leven. Wat ik zag is onvergetelijk! Deze vakantie kan nu al niet meer stuk! De reisleider heeft nog meer voor ons in petto, we gaan een tochtje naar de top maken om dan uiteindelijk af te dalen naar de Mammoth Lakes. Hier komt veel water samen uit de stromen water in de bergen.. Water, water en water! Je krijgt spontaan zin om te zwemmen maar aangezien we door moeten, blijft het bij verfrissend water voor op je hoofd. Super verkoelend met dit weer, je wordt weer helemaal wakker van de droom waarin je zat van het Yosemite ;) en de kwijtgeraakte energie aan het klimmen van de rotsen uiteraard. Na dit alles zijn we op weg naar het hotel want het is al half vier. Met deze steile daling percentages gaat dat gemakkelijk lukken. De maximale steil percentage was 11(!!!!)%. Ja, dat lees je goed, 11%! We zitten nog altijd in dit gebied dat de Mammoth Lakes heet. Schitterende meren. Ondertussen denk ik bij mezelf het: "We zijn er bijna liedje" voor ons hotel de Sierra Nevada Lodge. Wat in Amerika we zijn er bijna betekent, is in Nederland een kwartiertje. Hier is het nog ruim twee uur rijden en we zitten ondertussen al op vijf uur van San Francisco, de plek waar het allemaal begon. In de avond kom ik Graeme tegen en die vertelt dat er een midgetgolfbaan is, ik gelijk enthousiast, mijn vader erbij gehaald en we zijn gaan golfen. Mijn vader heeft de hele tijd een kleine voorsprong tot de laatste hole waar ik mijn balletje in drie beurten wegsla. Het wordt uiteindelijk een gelijkspel met het veelzeggende puntentotaal 65-65. Hierna gaan we biljarten, iets dat ik voor de eerste keer doe dus er kan weer wat van mijn bucketlist af. Hier ben ik totaal niet opgewassen tegen mijn vader die duidelijk meer biljart ervaring heeft. Drie potjes gespeeld, drie verloren. Inmiddels beginnen onze buiken aan alarmfase 1, tijd om te eten dus! We komen bij een klassiek Amerikaans blokhut restaurant. Ik kies deze keer voor een enorme biefstuk en mashed potatoes. Het begint wederom weer een beetje eentonig te worden , wat kunnen die Amerikanen vreten zeg! Hierna lopen we terug naar ons hotel om bij de open haard te zitten. Even slaperig worden door de hitte om het vuur. Als wij zo bekaf zijn, besluiten wij om ons kamertje op te zoeken. Ik kijk nog even in het programma boek en zie: "Dag 5 Mammoth Lakes -> Las Vegas". Damn. Klaarwakker. Morgen dus een vette route naar Las Vegas via de "Death Valley" rijden. Vegas was voor de vakantie al één van de dingen waar ik naar uitkeek! Yeah, VEGAS BABY! Tijd om Californië tijdelijk te verlaten voor Nevada!
Dag 5, 14 juli, Modesto - Las Vegas Zoals ik gisteren al enthousiast heb vermeld, gaan we vandaag naar Las Vegas. Maar niet voordat we een broodje bij de Subway hebben gehaald om die op kamer 139 te Sierra Nevada Lodge op te eten. Een snel en flexibel ontbijt dus en dat betekent dat we ruim op tijd klaar zijn. Om acht uur vertrekt de bus via één van de meest dorre plaatsen naar een schitterende stad in de woestijn; Las Vegas. Ondanks dat de valley vrij vertaald de dodenvallei heet, leven er volgens de gids er meer dan 900 wezens. En dat is best bizar, al helemaal als je beseft dat het wel 57!! graden Celsius kan worden. Ja, dat lees je goed, 57! graden Celsius! De Sahara en de Gobi woestijn zijn er niks bij. Ondertussen gaat de reis door en rijden we langs typische Amerikaanse dingen. Een honkbalveld, wilde westen saloon en gigantische bergen. Op de foto's die worden bijgevoegd is het heel duidelijk te zien in wat voor gebied wij zijn... Maar dan komen we opeens in een omgeving van zwarte rotsen wat veel weg heeft van een maan landschap. Goed, om er een klassiekertje uit te gooien zoals Mart Smeets zegt (want we zitten ook in de Tour de France weken): "De weg naar Parijs is nog lang". Vervang Parijs door Vegas en het is helemaal top. Nog ruim negen uur te gaan inclusief vele fotostops. De eerste twee uur zijn voorbij en terwijl wij op een tussenstop een mierzoete maar wel een lekkere ijsthee hebben gehaald, gaan we via de bergen met hun stijgende en dalende wegen naar Death Valley waar we circa rond twaalf uur aankomen. Het landschap van Amerika blijft echt verbluffend. We rijden heel diep en laag waar we bij een lake komen die is opgedroogd. We zien hier ook alvast een van de voorsteden van de Grand Canyon met veel rode rotsen. Het blijft ongelofelijk dat hier dieren kunnen leven, zonder water en met deze eigenschappen van dit gebied. Het "opgedroogde" water bleek geen water te zijn maar het was van het soort steen dat je in Pirates of the Caribbean 3 wanneer Captain Jack Sparrow samen met zijn Black Pearl helemaal alleen achtergelaten is. Nu we hier voorbij zijn gekomen, raken we in een ware rollercoaster met enorm veel ups en downs in deze mountains. Arme oren :( Ik kan echt niet wachten tot de volgende stop. Deze bergen zijn de Goliath in Walibi World in het kwadraat. Het is duidelijk te zien hoe warm en droog het verder is buiten. Nu al heb ik last van kleine fata morgana's. Water overal op de weg terwijl het er niet is. Gelukkig maar want je moet er niet aan denken om hier te slippen. Vervolgens passeert er een hele meuk fietsers onze bus. Ze zijn niet helemaal 100% bij hun paasei.. Ondanks dat, jullie hebben mijn respect. Na lang wachten wordt mijn geduld beloond. We mogen naar buiten in de hitte van 38 graden. Het is echt het meest extreme klimaat dat ik ooit heb gevoeld en dan te bedenken dat het nog eens 18 graden warmer kan worden. Nou ja, we gaan de bus weer in en zoals ik tegen de buschauffeur zeg: "With these temperatures outside we may be glad that this coach has airco. It's really like we're in the heaven now". De buschauffeur lacht en zegt dat dit heel normaal is voor hen, wel zo logisch aangezien hij uit Phoenix komt en ik uit het koude kikkerlandje Nederland. Al met al was het wel prettig om de benen even te strekken. Oh ja, niet te vergeten de witte duinen waren fantastisch! We naderen de picknickplek inclusief een klassieke trein uit de 19e eeuw. Onderweg naar Zabrisky point maken we onze eten op en dan zijn we klaar voor een weergaloos panorama vol met duinen die we eerder ook zagen. De temperatuur blijft maar stijgen, inmiddels is het kwik qua gevoelstemperatuur 40 graden Celsius. Ondertussen hebben we plots het genot van een filmpje in de bus. Echter de tussenstops voor foto's en het klimmen van die duinen breken mij op dus ik besluit om een nap te doen zodat ik 's avonds fris en fit LAS VEGAS in kan. Na vier uur rijden komen we aan bij de hotelkamer van het Circus Circus. En wat voor een kamer hebben we! Zevenentwintig verdiepingen hoog. Ons kamernummer is 27.810! Gekkenwerk wat nu al mijn uitzicht is. Vegas heeft nu al één minuut lang een heel grote indruk op mij achter gelaten. Wij krijgen inmiddels honger dus we gaan een restaurant opzoeken, we hebben nog twee uur voordat de "Illuminations Tour" begint. Dan kijk ik nog eens naar buiten en zie ik een vliegtuig die akelig laag vliegt. Het McCarran airport is nu duidelijk dichtbij en ook in zicht! Op naar de pizzeria. Ik ben een uitdaging aangegaan dat ik een pizza van 12 inches in 20 minuten op kan. Het is me uiteindelijk gelukt in 18 minuten. Het gevolg weet ik wel, met een te zware buik ga ik op pad in Vegas. De hotels zijn schitterend met elkaar verbonden. Bij het Palazzo starten we en in het hotel zit VENETIË. Fantastisch gemaakt! We zijn echt diep onder de indruk. Het volgende hotel op ons pad is Caesars Palace. Prachtig Romeins nagebouwd met o.a. het Colosseum en de Romeinse vloot. Na het Caesars Palace gaan we door naar het Belaggio voor de fonteinenshow. Het Belaggio is een chique hotel tegenover de Eiffeltoren. De indrukwekkende fonteinshow duurt tien minuten. En daarna heb ik mijn aandacht ergens anders op gelegd. Ik zie namelijk twee prachtige vrouwen, -die ook nog eens gezellig waren-, dus even snel een fotootje gemaakt! Alles gehad in downtown Vegas dus gaan we naar het zuiden van Vegas waar om tien uur een lichtshow begint. Dit is majestueus. Er waren echter ook minder fenomenale dingen. Er liepen ontzettend veel rare snuiters rond hierzo... Even over tien is het wel weer welletjes geweest en gaan we naar ons hotel. Ondertussen spot ik de Pawn Star shop van Rick Harrison en consorten. Naar mijn mening één van de beste personen in heel Las Vegas samen met Floyd Mayweather. Bij het hotel aangekomen concludeer ik dat we vandaag maar liefst 19,29 km hebben gelopen waarvan ruim 11 km in Vegas! Tijd om te slapen dus. Want eindelijk geen verplichtingen dus we kunnen langer uitslapen. Dag 6, 16 juli, Las VegasEr is geen enkele dag die deze dag zou kunnen overtreffen. Het is eindelijk uitslapen en om 9:00 klaarstaan bij de bus. Eerst nog even langs een restaurant voor een klein broodjesontbijt inclusief bacon en kaas. Dan vertrekken we! Op naar het imposante en grote bouwwerk de Hoover dam. De dam is vernoemd naar president Herbert Hoover die op het idee kwam om de Colorado river te controleren. Er zit meer dan 21 miljoen pond aan cement in de dam. 21 miljoen! En dat alles is tijdens de grootste depressie in de jaren '30 gemaakt in vijf jaar tijd. Fascinerend. Tijd om het bouwwerk van binnen te bewonderen met een gids van de Hoover dam. Een ontzettend grote gast. Hij legt alles uit, voor mij dus: "Bla, bla, bla." Ik krijg er helemaal niks van mee omdat je continu het water en het opwekken van energie hoort in de dam. Daarmee was onze rondleiding klaar en kregen we de gelegenheid om op de top van de dam te staan. Echter.. de dam is gebouwd en de ene helft is in Nevada en de andere helft in Arizona... Ik dacht; ik ga "eventjes" naar Arizona, dan ben ik in nog één staat geweest! Ook al weet ik dat Phoenix nog op ons lijstje staat..
De dam is geweest, dus tijd om weer naar Vegas te gaan. We komen bij het Las Vegas Premium Outlet. Ofwel goedkoop spullen kopen. Voor ons blijft het bij kijken aangezien we niks nodig hebben. Het horloge geeft aan dat het al kwart over één is en dus zoeken we de Subway op. Zoals in Nederland gebruikelijk neem ik ook hier Chicken Teriyaki. Een perfect broodje. Om kwart over twee hoeven we pas bij de bus te zijn dus we struinen nog wat rond. Ondertussen krijg ik door dat we in de avond naar de show: "VEGAS" gaan, een lesje geschiedenis op een mooie manier. Ook al is het maar vanwege de dansende vrouwen uiteraard... De tijd is snel voorbij en om half vijf gaan we alweer met onze groep naar een goed restaurant. Aangezien ikzelf al helemaal ben ingeburgerd als Amerikaan heb ik wederom een groots avondeten. Als dat alleen al niet genoeg is, neem ik als 'nagerecht' een suikerspin. Heerlijk, een unlimited maaltijd. I love America! Om half acht is er dus die show die over het ontstaan van Vegas gaat. Deze show is werkelijk waar ongelofelijk. Ik heb nog nooit zulke lenige vrouwen gezien. De hele mikmak kwam voorbij, ook de vele salto's bijna tegen het plafond aan was ongelofelijk. Rond half tien worden we weer naar onze hotelkamer gedirigeerd en zit onze tijd in "Fabulous Las Vegas" er bijna op. Dag 7, 17 juli, Las Vegas - Slot CanyonsWe beginnen met het vaste ritueel inmiddels. Een broodje inclusief bacon en kaas. Altijd heerlijk. Helaas moeten we daarna pakken en dan doorreizen naar Utah voor de Bryce Canyons. Eén ding weet ik zeker: "Vegas, I'll be back!". Fantastische stad. Ondertussen gaan wij ook weer mooie tussenstops make in o.a. een nationaal park. Het zal mij benieuwen want kan de natuur nóg mooier zijn dan in het Yosemite?? Wij reizen stug door en stoppen bij een heel mooi park inclusief grote canyons. Bij dit park eet ik een grote stokbrood en ga ik pootjebaden in een klein helder riviertje dat door de Canyons stroomt. We zitten nu op driekwart van onze reis naar Bryce en ik heb enkel te zeggen; wow, deze natuur..
Vandaag dus een betrekkelijk rustige dag gehad ten opzichte van de dagen in San Francisco en Las Vegas. Wel zo prettig maar toch hunker ik weer naar de grote steden. Nog een paar dagen tot we Phoenix bereiken om van daaruit naar L.A. te gaan, maar nogmaals, de natuur bekijken hier is absoluut geen straf. Veel spannender en exotischer dan het Nederlandse landschap. In de avond lopen we door het stadje waar de tijd al sinds het Wilde Westen stilstaat. Het restaurant waar we dan zitten is een historisch restaurant uit 1919 en we kiezen hier voor een buffet. Mijn buik kan dus weer zoveel mogelijk voedsel pakken. Nomnomnom :) Zoals je inmiddels kan verwachten van mij is het eten wederom excellent bereid en mag ik na het eten nog even in de gevangenis zitten... De weergoden waren ons helaas niet goedgezind om buiten in het stadje rond te lopen en gooiden een loodzwaar onweer boven Utah los. Gelukkig sloop ik al snel onze kamer binnen dus ben ik veilig voor de op-één-na langste reis morgen. Op naar Moab! Dag 8, 18 juli, Bryce - MoabAangezien ik gisteren veel heb gegeten heb ik vandaag als ontbijt aan een broodje en koffie genoeg. Het wordt steeds een groter contrast, hoe meer we naar het oosten rijden hoe anders het landschap wordt. Geen dorre plekken meer maar overal groen. Het lijkt Nederland wel.. Alleen mis ik hier nog wel het vlakke, we zitten nu op ruim 1.127 meter boven NAP. Onze eindbestemming is Moab, een plaatsje die bekend staat om het toerisme door twee nationale parken. Deze parken zijn het Arches national park en de Canyonlands national park. Deze parken hebben verschillende canyons door de bogen.
Voordat we bij Moab aankomen moeten we nog vijf uur in de bus zitten. Onderweg stoppen we bij het Capitol Reef dat werkelijk onbeschrijfelijk mooi is. Het gebied is vernoemd naar het Capitol in Washington D.C.. We zijn ondertussen weer op weg en stoppen nog één keer. De eerste keer voor een fotostop van prachtige rode kloven. De tweede keer zijn we gestopt om indianen tekeningen uit de 13e eeuw te bekijken. Zeer mooi om te zien hoe de communicatie toen was. Nu hebben we natuurlijk het fenomeen genaamd: "Wi-Fi". Voor de gezelligheid liep er ook nog een jonge Bambi met haar moeder langs. Grappig om te zien hoe kleine Bambi probeert te lopen. Maar goed, die hert komt er wel! Rond de klok van één uur wordt het tijd voor een dubbele hamburger en een fikse portie patat in het stadje Hanksville. Waar dit stadje in godsnaam is weet ik niet maar wel op een afgelegen oord. Oh ja, volgende keer als ik hier OOIT weer kom, bij Blondie's, dan laat ik de patat die in tegenstelling tot de hamburger niet goed was, gewoon staan. Belachelijk veel zout moeten wegdrinken met cola. Om half twee zetten we de reis wederom in gang. Zo gezegd, zo gedaan. We gaan een schitterende tussenstop maken om cirkelvormige rotsen te bewonderen in het Arches national park. Dat biedt weer mogelijkheden voor de vele berggeiten in onze bus. Direct worden er gemakkelijk hoogtes van 10 meter beklommen. Het is toch mooi om te zien hoeveel verschillende dieren leven in dit gebied. Onder andere een konijntje en verschillende hagedissen spot ik, zó met het blote oog! Verderop is ook een kans op een fotostop en mogen we even veel foto's maken van "allemaal steen", maar oké, daar is voor de normale toeristen onder ons weer veel oeeeh's en aaah's te schieten. Ikzelf beperk het wederom tot bergbeklimmen in plaats van op het pad blijven, want nog ietsje hoger is het uitzicht nog fenomenaler dan die al was. Amerika is een land van vele mogelijkheden, daar vallen aparte dingen ook onder. Terwijl ik een typische Amerikaanse muffin eet, zie ik wellicht één van de meest bizarre huizen ooit. Het zal voor mij altijd een vraag blijven hoe een treinstel uit circa 1880 gok ik, midden op het dak van een huis staat zonder dat het instort... In de avond eten we bij een zelfde restaurant als waar we eerder hebben gegeten, onderdeel van een restaurantketen genaamd Denny's. Alweer kies ik voor de T-Bone steak omdat dat vlees hier zo verdomd goed is. Ik heb gelijk, wederom een bekroning voor je smaak papillen. Om het vlees weg te krijgen ga ik nog eventjes anderhalf uur zwemmen! Morgen belooft het een speciale dag te worden met een spectaculaire treinreis door de bergen naar Cortez en via Mesa Verde. Dag 9, 19 juli, Moab - CortezZoals gisteren vermeld, vandaag is de dag dat wij één van de meest spectaculaire reizen gaan maken met de trein. We gaan o.a. in een speciale Amerikaanse trein reizen uit de goudkoorts periode door de Rocky Mountains! Eerst reizen we via een nationaal park, genaamd Mesa Verde. Op zich niet bijzonder voor deze tijd maar aangezien deze huizen hier al ruim drie tot vier eeuwen op dezelfde plek staan in zo'n diepe kloof...
Het blijft verbazingwekkend hoe Amerika je elke dag weer kan verrassen. Vandaag reizen we naar een nieuwe staat... Colorado! Bekend vanwege de vele prachtige kleuren. Mij valt iets compleet anders op. Het is net alsof ik weer in de Schotse Hooglanden ben. We razen van een hoge berg af met de bus om vervolgens weer flink te stijgen. Merkwaardig maar serieus, dit is echt fantastisch. Wat aardig miles verderop komen we in een mooi plaatsje in de bergen genaamd Ouray. Hierna gaan wij wij heel wat meters omhoog klimmen om uiteindelijk 800 ft de diepte in te kijken. It's fucking crazy! Voordat we bij de volgende beschaving komen van levende personen, het is immers zo verlaten in de Rocky Mountains, ga ik eerst aan een verkenning beginnen waar we kunnen eten. We komen bij een restaurant aan waar we maar liefst 20!!! minuten moesten wachten voor een chili wrap, die overigens heerlijk was. Om half twee stappen we in een klassieke oude trein. In de drie uur durende tocht zien we de Anamis river gezellig met ons mee stromen. Heel sterke stromingen en fascinerend grote rotsen later komen we aan op onze voorlopige bestemming, Durango! De Rocky Mountains, een heerlijk gebied om met de trein doorheen te gaan. Slechts 1/4e deel kleiner dan de top van de aarde, de Mount Everest. We kwamen dus in Durango, hoog in de bergen. Met de bus beginnen we aan de afdaling naar beneden op weg richting Cortez. We stappen in dezelfde hotelnaam als gisteren maar de reisleider vertelt dat er niks te doen is. Geen golf, geen biljart, echt helemaal niks.. We besluiten om maar eens lekker te gaan eten bij Nero's, een Italiaans restaurant. Aangezien we maar liefst 40!!! minuten moeten wachten, kiezen we voor een Mexicaans restaurant voor een perfecte steak picado! Verder was er ook voetbal voor op TV met Mexico-Costa Rica in het kader van de Gold Cup en net een paar minuten voordat we gaan, scoort PSV-er Guardado een allesbeslissende penalty in de 121e minuut. Luid gejuich ontstond er! Maar ik dacht terug aan de vorige zomer, het WK in Brazilië. Zouden de Mexicanen hier ook nog denken: "No era penal?" Gelukkig zijn we wijs en gaan we niet die vraag stellen. Het laatste wat wij willen is een meute woedende Mexicanen achter ons aan. Schitterende belevenis in de Mammoth Valley zou dat zijn... Volgende dag verlaten we deze plek helaas voor het schitterende stuwmeer de "Lake Powell". Dag 10, 20 juli, Cortez - PageOm acht uur trekken we van 1000 meter naar ruim 2000 meter. De Mesa Verde is onze volgende bestemming. Dit is een nationaal park van heel oude indiaanse huizen genaamd de pueblos. Deze staan echter heel dicht bij gevaarlijke planten. Met deze kennis gaan we naar beneden. Daar treffen we imposante huizen aan midden in de kliffen. Ook was er een gat in de grond en net als "Indiana Jones" ga ik naar beneden. Ik hoop doodskoppen en skeletten te vinden maar ik zie niks. Te donker. Met een lampje erbij zie ik ook niks. In het hoger gelegen museum zie ik op de televisie wat de "Sparta" kelder voor bedoeld was. Voor feestpartijtjes zoals wij die kennen in de Lord in Meppel. Na deze prachtige ervaringen gaan we richting de Subway. Altijd goed. Vervolgens zetten we koers naar de volgende bestemming!
Tijdens de reis ga ik de reisleider, Graeme, ondervragen. Sinds hij 37 jaar geleden in dit vak stapte kon hij zijn imposante statenlijst bijwerken. Volgens Graeme zijn Montana en Wyoming de mooiste staten van de 42 staten waar hij tot nu toe is geweest. Dit komt vooral door de prachtige spitse bergtoppen waar sneeuw op ligt. Vervolgens hoor ik dat het in Seattle altijd regent, in Vancouver prachtige bossen en meren zijn en dat in South-Dakota de hoofden van de president fascinerend mooi gemaakt zijn. Ruim 40 miles verderop ten tijde van dit gesprek rijden we naar een moesson gebied. Ondanks dat het niet regent, zijn de bizarre paarse wolken prachtig. En dat om 2:15 P.M.! Echter zien aardig wat mensen deze bijzondere natuur gebeurtenis niet aangezien ze in een diepe slaap zijn. Gelukkig voor hen gaan we dit gebied verkennen dankzij het bedrijf "Gouldings". Met dit initiatief ben ik wel blij want zoiets bijzonder zie je wellicht één keer in je leven! Behalve de tussenstop uiteraard mogen we ook met een vette offroad auto deze gebieden om hun bijzondere canyons zien! Onze chauffeur was enorm grappig maar ook heel erg roekeloos in zijn rijgedrag. Tel dat bij elkaar op en je hebt de mensen in je auto snel op handen. Het was zoals wel vaker deze vakantie fantastisch! Twee uur rijden nog naar Page. Twee uur. Het is nu vijf uur en zoals ik al eerder zei: van veel activiteiten doen word je extreem hongerig. Tijd dus om alvast te dromen over wat ik zou willen eten. Het moet een gegarandeerd goede kost zijn. Afhankelijk van het restaurant hoop ik op patat (van het hoge level, niet dat baby level in Nederland), een flink portie groenten met van alles en nog wat en als klapper: SPARERIBS! Man, het water gaat me nu al door de mond. Helaas nog twee uur te gaan... We zijn er bijna! Page, opgericht in 1953 als woonplaats voor de arbeiders aan de Glen Canyon dam, komt eindelijk in zicht. Page is behalve als arbeidersstadje ook bekend als de toegangspoort naar de wereldnatuurwonderen. We zitten in de buurt van het stuwmeer Lake Powell en de Antilope Canyon. Ook is er op ruim 23 kilometer ene Grand Canyon te bezoeken. Dit doen we morgen. Mijn nieuwsgierigheid naar de Grand Canyon is immens, het is zo immens als de Grand Canyon himself. Dus... We zijn in Page. Even de koffers naar de hotelkamer brengen en een restaurant zoeken. Ik heb echt trek als de pest! We komen bij een steakhouse terecht waar ik spareribs kreeg, de rest van mijn wenslijstje helaas niet. Dit alles gebeurde na het bezoeken van het imposante meer Lake Powell. Om 8:00 P.M. gingen we dus eten met een fantastisch uitzicht over de Lake Powell! In de latere avond ging ik samen met mijn vader wandelen door het kleine maar drukke stadje. Dit is nog kleiner dan Staphorst maar ze zijn hier gezien de 10 kerken op rij nog geloviger dan in Staphorst... Dag 11, 21 juli, Page - Grand CanyonDe dag waarvan je wist dat hij zou komen. Het bezoek aan één van de zeven wereldwonderen. We praten hier uiteraard over de Grand Canyon! Vandaag krijgen we de mogelijkheid om maar twee uur langer te slapen! Om 8:00 a.m. worden we wakker gebeld om aan het ontbijt te beginnen. Roerbakei, broodjes en flink wat koffie. Normaal gesproken zouden we als voorproefje naar de Antilope Canyon gaan maar we hebben helaas de pech dat het keihard heeft geregend. Nu kunnen we direct naar ons toetje de Grand Canyon! Om half 10 verzamelen bij de bus.
Tijdens de ruim vier uur durende trip maken we een paar keer een tussenstop voordat we bij de Grand Canyon zijn. De eerste stop is op een punt waar we de Horseshoe Bend kunnen bewonderen. De tweede tussenstop is bij een old school wilde westen winkel. Hier kopen we ons lam aan de werkelijk geweldige souvenirs. Dan... nog twee uur rijden.. tot de Grand Canyon... *twee uur later* Ik weet eigenlijk niet wat voor woorden je kunt gebruiken hiervoor maar serieus.. Wat mooi, fenomenaal, briljant en oud... heel oud. Het oudste gesteente is 4,5 biljoen jaar oud, ongeveer zo oud als de aarde. Het "jongste" gesteente is slechts 285 miljoen jaar oud. We gaan om het nog meer op ons door te laten dringen een wandeling van twee kilometer maken. We doen er twee uur over... Onderweg de gekste, mafste en gevaarlijkste foto's gemaakt. Tja, ik zou mezelf niet zijn als ik dat niet zou doen. Aan het einde van de wandeling gaan we een welverdiend ijsje eten. Daarna direct door naar ons hotel in de bossen in het plaatsje Tusayan. Heerlijke rustgevende omgeving! In de avond hebben we de keuze uit verschillende restaurants. We zien een McDonalds, een steakhouse en een pizza/grill restaurant. Na een uitgebreid overleg hierover kiezen we voor de pizza/grill restaurant om morgenvroeg te ontbijten bij de Mac. We eten onze pizza en opeens zien we vijf!! herten. Ongelofelijk mooi, zo dicht bij ons restaurant. Foto's maken natuurlijk... Aan het einde van de avond heerlijk genoten met een spa! Dag 12, 22 juli, Grand Canyon - ScottsdaleWe verblijven nergens lang dus ook vandaag vroeg opstaan.. Om zes uur.. met een heel speciale reden! We gaan in een helikopter vliegen boven de Grand Canyon!!. Dit wordt zo ongelofelijk gaaf! Beeld je in, Jacco in de heli, fantastisch idee toch?! Maar goed, whatever, eerst even een lekkere hamburger samen met een heerlijke bacon en ei. Daarna stappen we in de bus voor een dramatisch lange weg naar het vliegveld... in drie minuten zijn we er. We hadden ook kunnen lopen om die hamburger te verbranden maar dat is nu bijzaak. Na heel lang wachten, ongeveer drie kwartier, is het om 8:28 a.m. onze beurt om "all above the sky" te gaan. Meesterlijk. Na een goede veiligheidsvoorbereiding hebben we er zoveel zin in! Let's go! Ik zit achter de piloot en met die mega koptelefoon kan ik uitstekend zijn Mexicaanse accent begrijpen. Tony was fantastisch, zoveel uitleg over de Canyons inclusief handige vlieg manoeuvres! Geweldig, grandioos! Als ik ooit weer de kans heb om te gaan vliegen boven de Grand Canyon dan grijp ik die onmiddellijk aan! De Grand Canyon is namelijk in een woord gezegd: goddelijk. Nadat we een halfuurtje in de lucht hangen worden we weer gedirigeerd naar de grond. Andere mensen willen dit ook meemaken. Tssss...
Vandaag is dus historisch begonnen. Via Sedona trekken we door naar Scottsdale, een voorstadje van Phoenix en volgens onze man uit "Phoenix Area" Jerry (de buschauffeur) is dit stadje "The most western town". Voordat de vrouwen hier uitstappen, er is namelijk een mega winkel hier die in de top 20 winkels staat, doet het klimaat mij hier denken aan Vegas. Heet, ontzettend heet. We zijn nog maar een paar dagen hier in dit klimaat voordat we koers zetten naar New York City. De hitte is dus nog wel te houden. For now... Onderweg naar Scottsdale doen we zoals normaal een paar tussenstops. Deze stop is voor even mooi maar eigenlijk in het niets vallend bij het panorama uitzicht van de Canyon. Ons volgende stop is hierna in dorpje Sedona. Hier is het mooi om te wonen, afgelegen in de bergen maar de grootschalige file doet je direct zeggen; nee ik ga hier niet wonen. Dan nog liever Meppel. Het dorpje is wel perfect voor een tussenstop als je de file eenmaal wegdenkt. Niet geheel verrassend gaan we bij Hot Pink Cafe wat eten. En dat was een excellente keuze want deze Amerikaanse panini tastes as gold! De tijd schiet helaas weer snel op en na een kort praatje met Graeme over de geschiedenis van Amerika gaan we door naar Scottsdale, Phoenix Area, Arizona, United States. Rond vier uur komen we daar aan. Deze regio zal ik niet snel vergeten. Met een hitte waarbij zelfs de zon "U" tegen zegt stappen we uit en riskeren we ons leven voor een paar foto's van cactussen... Dan hadden we beter nog dertig minuten door kunnen rijden om heerlijk te zwemmen... Na deze expeditie in de hitte gaan we weer de bus in op de weg die Jerry goed kent. Phoenix is een prachtige stad omringd door vele bergen. Maar wat hier te doen is "strictly secret". Dat moet ik dus zelf ontdekken! Maar goed, om vier uur komen we dus aan bij het hotel en we gaan onmiddellijk twee uur zwemmen. Daarna zit ik ruim anderhalf uur met Graeme te praten over alles en nog wat. Ge-wel-dige verhalen kan Graeme vertellen. Liften van Vancouver naar New York, 9000 km omrijden voor de lol, echt, fantastisch. Hij is pas 69 jaar jong maar heeft al een imposant aantal van 117 landen om erbij te zeggen minstens 117 landen inclusief 42 staten bezocht in Amerika. Nog acht staten te gaan dus! Heel veel wijn en voor mij cola later krijgt mijn buik honger dus wordt het gesprek gestaakt. Tijd om mijn familie te halen en naar het restaurant te gaan. In het restaurant neem ik een margerita chicken die ik met moeite weg krijg. Verder is er voetbal op TV en praten we met een dolgelukkige Mexicaanse ober die als een kind zo blij is. Hij vertelt dat hij een enorme fan is van de Premier League in Engeland. Hij heeft daar geen favoriete team maar hij is gewoon dol op de intensiteit van het voetbal. Daarna zei hij de legendarische woorden: "Oh ja, ik moet nog werken" en dus laten we hem werken. Tijd om ons nest op te zoeken want morgen gaan we de langste reis in Amerika maken. Van Scottsdale naar Los Angeles. Ofwel de glamour van Hollywood! Dag 13, 23 juli, Scottsdale - Los AngelesOp naar L.A.! Op naar dé filmstad ter wereld! Op naar de beroemdheden. Heel veel redenen dus om L.A. te bezoeken. We gaan er mooi zeven uur voor in de bus zitten. Dus dat betekent eerst even goed eten. Een heerlijk portie bacon, met krieltjes en en beetje brood. Het lijkt bijna op het avondeten. Maar wat bromt het, net zoals in Denemarken en Tsjechië kunnen ze hier ook heerlijke bacon maken.
We vertrekken om 8:00 A.M. De buschauffeur, Jerry, rijdt nu over zijn vertrouwde wegen en kiest er voor om ons een glimp van zijn prachtige stad te laten zien. We rijden op de snelweg langs/door Phoenix. Zeker een stad om eens te bezoeken. Maar goed, ons uitzicht ligt op Californië, naar mijn mening (tot nu toe) de fijnste en beste staat van Amerika! Onderweg naar L.A. maken we een tussenstop bij supermarkt Flying J ongeveer twintig miles van Quartszite. We trekken hierna in één ruk door naar de engelenstad. Helaas moeten we twee uur omrijden omdat er een brug in Los Angeles kapot was. Helaas dus geen Palm Springs. Ach joh, twee uur gezelligheid in de bus plus de kans op een hamburger challenge! Niet goed voor je man... Ik heb de op twee na vetste hamburger genomen. De Fatburger XXL met ruim 1800 calorieën.. Ik hoef de rest van de dag niks meer. (En de rest van de week...) Zo sta ik er nu in, maar dat zal vanavond wel anders zijn ;) Verder was de dag relatief snel voorbij omdat we bijna de hele tijd in de bus hebben gezeten. Maar morgen is de dag! Dan wordt het heerlijk met o.a. een vier uur durende tour door downtown L.A. en Hollywood! Dag 14, 24 juli, Los Angeles
Een mooie tour door L.A. staat ons te wachten met o.a. een trip door het centrum van Los Angeles waar de grote gebouwen en historische pleintjes staan. Verder gaan we richting Hollywood en Beverly Hills. Wanneer we de snelweg op gaan komen we al snel in de traditionele file van L.A. en omstreken. Gelukkig zijn wij er snel door en kunnen we naar het music center waar o.a. de afscheidsdienst van "The King of Pop" Michael Jackson is gehouden. Een mooi klassiek gebouw. Downtown Los Angeles wordt verder gekenmerkt door de zwervers, om de haverklap bedelen ze.. Dus tja... Snel vermijden, het historisch centrum bezoeken om dan door te gaan naar datgene waar "The City of Angels" om bekend staat. Het historische center wordt bewoond door veel latino's met hun marktjes lijkt het. Het gitaargeluid maakt de sfeer hier ook gezelliger.
Nu we downtown hebben bezocht... Op naar de fame van Hollywood! We rijden tien minuten door Beverly Hills en aangezien we geen celebrities spotten gaan we naar de Walk of Fame. Hier zien we wél veel beroemdheden zij het dan op de grond. Antonio Banderas, Tom Cruise, Bill Cosby en ook Donald Duck spotten we op het voetpad. Daarna is het tijd voor een bezoek aan Starbucks. Man, wat een honger heb ik, snel een hamburgertje bestellen inclusief koffie Latte Americano. Heerlijk in de brandende zon doen we ons te goed aan de lunch. Daarna raakt de tijd op en verplaatsen we ons naar de bus. Opeens ontstaat er lichte paniek net toen we wilden vertrekken, er misten nog een paar mensen... Het zóu toch niet, op deze laatste dag van de westelijke tour? Nee, gelukkig kwamen ze vijf minuten later.. Pfiew... Op onze weg naar de stranden komen we ook bij veel armoedige wijken. Dit is absoluut niet waar L.A. om bekend staat bij het grote publiek.. Maar op de rijkdom van Hollywood en de skyline is L.A. ten opzichte van de andere steden nog niet echt een denderend gevoel van "WOW". Dat gevoel krijgen we wel toen we voor het eerst op de Venice Beach lopen waar er ontzettend veel goede skateboarders zijn. Allemaal nieuwe Tony Hawk's en Rob Dyrdek's. Verder hebben we een werelds uitzicht op de zee, LAX, de Santa Monica pier en Malibu. Heerlijke strand. Het draait echt allemaal om dé pier. De beste pier ter wereld. De Santa Monica dus. Deze pier is het meest bekend om het feit dat hier de historische route 66 eindigt. Route 66 is dé route voor de wegen of autoliefhebber. Helemaal van Chicago naar Los Angeles... Ruim 3000 kilometer lang. Uiteraard is de pier ook bekend om het pacific park met het reuzenrad en de achtbaan. Voordat we de pier opgaan is het tijd om de meeste mensen uit te zwaaien. Allemaal top mensen! Bedankt voor alles. Na deze "emotionele" gebeurtenis, zie het als het einde van de aflevering van "Wie is de mol" gaan we de pier op. En ja, alles is hier indrukwekkend groot. Groter dan ik had gedacht. Snel loop ik naar het einde van de pier. Trots kijk ik naar de zee. Na ongeveer twintig minuten gaat de zee vervelen en gaan we patat eten om vervolgens nog een keer bij het einde van de pier te staan. Daarna wordt het rond de klok van zes tijd voor ons om naar de bus te gaan en één uur door L.A. te rijden naar ons hotel bij het LAX, de Hilton. Tijdens deze busreis ga ik nog even uitgebreid Graeme en Jerry bedanken. And then... It's time to saaay goodbye... Helaas.. I'll be back in America! Daarna vertrekt Graeme naar het vliegveld voor de vlucht naar San Francisco. Weer een tour. Daarna zeg ik Jerry definitief goodbye met de woorden: "I like America but California and Nevada more, especially for you I rate Arizona as 2nd best state after California". Hij lacht en zegt dat ik maar weer snel naar Arizona moet komen. We eindigen de dag in de lobby. Morgen is het tijd om koers te zetten naar de stad die nooit slaapt, New York City! Dag 15, 25 juli, Los Angeles - New York City
Vanwege het speciale feit dat mijn ouders 25 jaar getrouwd zijn doen we als kers op de taart nog een paar dagen New York bij ons avontuur in Amerika. Helemaal van het westen naar het oosten van het land dus. In Nederland zo gepiept, hier, in de Verenigde Saten is dat andere koek. Om acht uur verzamelen we ons op het LAX voor de vlucht naar New York. Hier raken we na de beveiligingscheck even in paniek. Mijn moeder is opeens een gevaarlijke crimineel! Nee, grapje. Ze was een keukenmes van het hotel vergeten uit haar tas te halen (nodig gehad voor het ontbijt, vergeten in te leveren...) Hilariteit alom maar we kunnen, (en mogen), door. En dat is goed. Om 9:58 uur is de vertrektijd maar het wordt 10:34 uur. Aangezien er aan boord niet zoveel dingen gebeuren behalve het feit dat ik de nieuwe "Solitaire koning van het vliegtuig" ben, is de vlucht snel voorbij. We komen aan op Newark, New Jersey, en dat betekent dat ik wederom een staat mag afkruisen aangezien ik mijn voeten buiten het vliegveld heb neergezet. Op het vliegveld ontmoeten we een vriendelijke Italiaanse Amerikaan die de ene na de andere grap uit zijn mouw slingert. Na de indrukwekkende autorit met o.a. een wereldse skyline, fantastische bruggen en een heel lange tunnel (de Abraham Lincoln tunnel) zijn we in New York! Hier is het in één woord; gigantisch. We zijn na een trip van één uur in het hotel en aangezien we moe zijn van de vlucht nemen we op de hoek van de straat een pizza bij de pizzeria Nick. Heerlijk.
Dag 16, 26 juli, New York CityEen mooie dag vandaag, 29 graden, maar het belangrijkste, vandaag ga ik een wereldlegende zien.... We hebben een klein ontbijt gehaald bij een winkel een paar straten verderop. Rond tien uur gaan we via de metro naar het Rockefeller Center dat te vergelijken is met een stad zelf.. in een gebouw.. Maar goed, eerst even via de veelgebruikte metro daar zien te komen. We zijn er binnen een uurtje. Van uptown Manhattan naar downtown Manhattan. Een uurtje. Dat is van Zwolle naar Groningen... Bij het Rockefeller Center aangekomen herinner ik direct het gouden beeld van Prometheus uit de film 'Home Alone'. Zo vaak gezien maar nu realiteit! Het is ook wel de plek waar de grootste kerstboom van New York City wordt opgezet. Daarna gaan we naar de top van "the Rock" en wat je zeventig verdiepingen hoger ziet... Fascinerend.. zo ongelofelijk veel hoge gebouwen. De hele mikmak komt voorbij. Chrysler Buidling, Empire State Building en natuurlijk, het CENTRAL PARK. Zo een georganiseerde natuur in een stad van jewelste.. Het is allemaal te zien. Na ongeveer een halfuur moeten we weer naar beneden en besluiten we om in het Central Park te ontspannen voordat we naar het Yankee Stadium voor het debuut van één van mijn favoriete middenvelders ooit, een legende, Andrea Pirlo bij New York City FC!
Na deze rustgevende plek verplaatsen we ons naar het metro station die ons naar The Bronx brengt. Even ongeveer anderhalf uur op weg. De eerste indrukken zijn ongelofelijk positief. De thuissupporters en de uitsupporters die zo door elkaar lopen. In Nederland worden dat helaas rellen... Goed, we zijn hier niet om te rellen. We zijn hier voor een voetbalwedstrijd in het geweldige Yankee Stadium! Werkelijk een geweldig, klassiek en mooi stadion. Het stadion is inclusief de geschiedenis van de oorspronkelijke spelers van het Yankee Stadium, de New York Yankees, een honkbal club. Als sportliefhebber moet je dit stadion zien! Om 14:45 uur start de wedstrijd. Met o.a. legendes uit Brazilië en Europa. Kaká, David Villa in de basis. Pirlo op de bank. De wedstrijd begint stroef en het is een ontzettend laag niveau. De fans roepen na twintig minuten al: "We want Pirlo". Vlak voor het einde van de eerste helft breekt de sluwe vos David Villa met een klasse goal de wedstrijd open. Wát een orkaan aan geluid.. Zelfs in de bekerfinale van Nederland was het niet zo ruig. Ondanks dat wij "gewone" mensen uit Nederland zijn kunnen we het niet laten om mee te brullen met ruim 50.000 man. We scanderen tot de rust: "Daaaviddd Villaaaa". De tweede helft begint spectaculair als Larín vrijwel direct de gelijkmaker erin schiet voor Orlando City. Echter is het één minuut later al 2-1 door Calle. Weer een paar minuten later worden we beloond met één van de beste en tevens mijn favoriete middenvelder van het huidige moment. Andrea Pirlo. Oh man, wat is hij fenomenaal, geweldig. Elke bal van hem was een goede. Helaas kan hij niet voorkomen dat Larín weer scoort. 2-2 dus. Ook ditmaal liet het antwoord van New York niet lang op zich wachten. David Villa scoort onmiddelijk en zet de bordjes op 3-2. Hierna denderen de citizens door en komt de 4-2 er door McNamarra. Hierna wordt New York City teruggedrongen met een spervuur aan aanvallen en komt er laat in de wedstrijd de aansluiting door hattrick held Larín. 4-3. Kan Orlando doordrukken? En let FC Groningen ook op deze spits?? Orlando drukt door, en de wedstrijd lijkt gelijk te eindigen maar Kaká schiet de bal op de paal! Hierna ontstaat er een scrimmage en dan knalt New York de bal weg, counter, David Villa is slim bezig hier en ja hoor! Dankzij een werkelijk geweldig opgebouwde aanval van het Spaanse fenomeen kan Mix Diskerud scoren en de wedstrijd eindigt hierdoor in 5-3! Een saaie eerste helft gecompenseerd met een spectaculaire tweede helft waar er een rollercoaster aan doelpunten is gemaakt. De schemering begint te vallen dus tijd om naar downtown Manhattan te gaan. We gaan via Wall Street op naar het 9/11 memorial. Ongelofelijk triest... duizenden namen die de dood vonden op een dag dat alles veranderde, 11 september 2001. Op de plekken waar de Twin Towers werden vernietigd staan nu schitterende watervallen. Mooi om te zien hoeveel respect er is. Vervolgens kijken we op tegen het pas gebouwde Freedom Tower. De tweede hoogste wolkenkrabber van New York. Daarna tijd voor een bezoek aan een Iers restaurant om te eten en de finale van de Goldcup te kijken. Helaas is Amerika uitgeschakeld dus de finale is Mexico - Jamaica. Met een ontketende Andrés Guardado! Dag 17, 27 juli, New York CityDe dag staat vandaag vooral in het teken om een concert van U2 te bezoeken, met één van de meest invloedrijke personen op aarde: Bono! Helaas nog acht uur wachten daarvoor dus we gaan eerst naar de top van het Empire State Building die bijna 400 meter hoog is! Het kost de lift 33 luttele seconden om ons naar de 86ste (!) verdieping te brengen. Vanuit de top is het panorama magisch. De gebouwen zijn allemaal zo groot waardoor het lijkt of het niet zo hoog is. Het beste is natuurlijk wederom Central Park. Een rechthoek van een oase aan groen midden in de stad vol wolkenkrabbers. De volgende stap na het imposante Empire State Building is de Hudson River. Ruim een uur lopen omdat er geen metrolijn connectie is. Dat maakt niet uit, dan zie je wat van NYC. Onder andere de Times Square lopen we voorbij. We zijn in een vlot tempo bij de rivier en om één uur vertrekken we en gaan we het woeste water op. De gids vertelt trots over de fantastische noodlanding van een vliegtuig in nood op de Hudson waarbij iedereen aan boord het overleefde. Mijn aandacht is daar niet bij aanwezig. Ik kijk naar de skyline met de Freedom Tower die er boven uit steekt. Indrukwekkend deze toren met gigantisch veel betekenis voor de Amerikanen. Even later varen we heel dichtbij het Vrijheidsbeeld en wat ze zeggen is waar, hoe dichter je er vaart hoe groter ze is. Het Vrijheidsbeeld is een cadeau van Frankrijk en sinds Amerika 100 jaar bestaat, dus vanaf 1876 is zij hét symbool van de nieuwe wereld waar er enorme mogelijkheden zijn voor iedereen. We varen snel door naar een brug die al ontzettend oud is: de Brooklyn Bridge. Al vanaf 24 mei 1883 gaan mensen via deze hangbrug naar de borough (wijk) Manhattan of Brooklyn. De tweelingbrug van de Brooklyn Bridge, de Manhattan bridge is op 31 december 1909 geopend. Hierna zit onze tour erop en keren we terug naar onze pier via de oude haven.
In de middag verblijven we verder op onze hotelkamer voor dé show van de avonden die wij in New York zijn. Vanavond is het tijd dat we naar het Madison Square Garden gaan om Bono en zijn kameraden van U2 te aanschouwen aangebroken. In dit stadion, oorspronkelijk bedoeld voor de New York Rangers, hebben we mooie, nee, fantastische plekken! Helemaal in de nok van het stadion. Voor het concert begint eten we een heerlijke pizza aangevuld met 1 liter cola. Het concert begint dertig minuten later aangezien de Amerikanen niet echt uitmaakt hoe laat je komt als je maar komt. Om half negen begint de twee uur durende show. Bono heet New York City hartelijk welkom, vraagt aandacht voor aids en dan beginnen de liedjes. Alle klassiekers van U2 komen langs inclusief hun laatste album. Ze sluiten af met "One" een fenomenaal nummer waarbij bijna alle fans compleet uit hun plaat gaan. De avond vliegt voorbij en al "gauw" zijn we op onze kamer. Rond kwart voor één 's nachts.. We kunnen moeilijk wegkomen aangezien Bono niet normaal populair is bij de New Yorkers. Iedereen wil een glimp opvangen van Bono. Hij is zo ontzettend groot met een fantastisch karakter voor speciaal de mensen in Afrika. Dag 18, 28 juli, New York City
Laatste 24 uur dag in New York en dan sluiten we deze vakantie af en wordt het zeker voor mij weer heel lang wachten, vermoed ik, voor een tweede reis naar Amerika. Whatever, ik ben op mijn 17de al in zeven staten geweest in Amerika. Nog 43 staten te gaan! Voor de vliegtocht morgen besluiten we dat we vandaag een rustige dag tegemoet gaan door o.a. te chillen op Times Square en een verdwaalde metro tochtje te nemen naar Brooklyn. We waren zo al gauw drie uur kwijt van ons 24 uur dagje in New York... Het was op dit moment al drie uur 's middags. In de ochtend zijn we in het 9/11 museum geweest. Onder de grond al die resten, de geschiedenis, de namen en vooral de stilte te bewonderen... De beelden van de toeschouwers op de grond... Het ongeloof... Indrukwekkend en fascinerend hoe Amerika de rug heeft gerecht. Ze hebben voor de verloren wolkenkrabbers een nieuwe wolkenkrabber gemaakt die nu samen met het Vrijheidsbeeld hét symbool van vrijheid is. Verder heeft Amerika vooral hoop gekregen voor de toekomst destijds vanwege drie helden. Drie brandweermannen die midden in de ravage de Amerikaanse vlag in de grond staken. Het betekende voor de Amerikanen: "You can hit our people and our buildings, but you can never take our pride and freedom. We're American and we shall never surrender!". Dit maakte een verpletterende indruk. De woorden, en vooral de trots van Amerika hielpen de Amerikanen bij: "After 9/11". Dit was een ochtend met gemengde gevoelens. 2753 mensen hebben het leven gelaten. En nu lopen we veertien jaar na dato op dezelfde plek, in vrijheid.
Tijd voor een lunch bij de Subway, de broodjeszaak waar ik zo graag kom. As always kies ik voor chicken teriyaki, het beste broodje van de Subway! Daarna lopen we door naar Times Square. Pfoe, wat veel billboards. Allemaal reclame. H&M, Verizon, financieël nieuws en Disney komen voorbij. Een heleboel te beleven op Times Square, fantastisch. Moet je je voorstellen als je hier op zo'n scherm gewoon een filmpje kan meepakken. Dan is Netflix voor de New Yorkers overbodig! Dan worden de toekomstige dates ongeveer zo: "Hey, zullen we even naar Times Square gaan, even een restaurantje doen voor de nieuwe bioscoopfilm? Dan hoeven we geen Domino's bestellen en Netflix te kijken." Geniaal plan toch? De horeca profiteert, je hebt overduidelijk een leukere avond en je hebt een mega scherm om een film te kijken! Ja, ik weet het, dat kun je ook binnen doen. Maar wat als je dit buiten doet, inclusief 3D beelden met op achtergrond New York City! Daarna is het tijd om even één uur de weg kwijt te zijn. Via downtown Manhattan was het de bedoeling om naar uptown Manhatten te vertrekken maar we kwamen in Brooklyn uit... Een verkeerde kijk op de metrokaart was hiervan de oorzaak. Gelukkig heeft een aardige vrouw ons de juiste weg geholpen en ons als een speer weer gewezen naar waar we naar toe moeten, uptown Manhattan... Dit geintje kost ons in totaal 2,5 uur. 's Middags hebben we nog even tijd om naar het American Museum of Natural History te gaan. De film 'Night at the museum' is op dit museum gebaseerd. Na dit bezoek lopen we door het Central Park en vinden daar een bankje om te zitten en te overleggen wat we voor de avond gaan doen. We stemmen voor een hapje eten in een restaurant in de buurt en daarna naar Madame Tussaud's te gaan. Allemaal beelden van beroemde helden in Amerika en omstreken. Om half 9 P.M. lopen we het gebouw binnen en we zien direct al een geweldig beeld die in de lucht rondjes draait. Een beeld van P!nk! Daarna gaan we met de lift door naar de 7e verdieping en we komen gelijk in een beelden mania terecht. Ik herken elk personage, maar soms is het zoals het museum zelf zegt twee keer kijken. Het is 100% ontzettend goed nagemaakt, alle uiterlijke eigenschappen etc.. Fantastisch. Vooral Johnny Depp, Angelina Jolie, Brad Pitt, Sofia Vergara en Kim Kardashian leken 100% op de echte personen... Even verderop komen we twee legendarische muziekhelden tegen die Amerika in de jaren '90 in de greep had met ruzies over en weer in "The Battle of the West vs the East", Tupac Shakur en Notorious Big. Goede artiesten en nog altijd wereldberoemd ondanks dat ze al bijna 20 jaar geleden zijn overleden. Het is genieten van de muziek die je erbij hoort als je langs deze beelden loopt. Als we doorlopen komen we in het historie gebied van Amerika met Amerikaanse presidenten als Barack Obama, George Bush en Reagan. Zo zijn er hier ook meer (voormalige) wereldleiders bijvoorbeeld; Dalai Lama, Mikhail Gorbatsjov, Mandela, Gandhi en natuurlijk Angela Merkel! De ruimtes zijn mooi ingericht en het volgende gebied is het sportgebied. Wie anders dan Lionel Messi kan hier niet ontbreken... Verder staat dé legende voor de Amerikanen in het tennis hier ook. Serena Williams! Nummer 1 sport in Amerika blijft echter het honkbal en dan moet je natuurlijk aankomen met Babe Ruth, de beste honkbalspeler die Amerika ooit heeft gekend. Hij werd ongeveer 90 jaar geleden beroemd door zijn fenomenale slagen maar is nog altijd een held hier. De nummer 2 sport basketbal heeft ook een afvaardiging met de langste speler ooit in de NBA: Yao Ming! We sluiten onze avond in Madame Tussauds (en New York) af met een bezoek aan het acteur gebied. Will Smith, Harrison Ford, Steven Spielberg ennnnn dé acteur van het moment: "the Rock" Dwayne Johnson! Hij lijkt sprekend, wat is die gast groot zeg... Verder genieten we van het laatste avondje in New York op Broadway. Morgen rond dit tijdstip zijn we boven Engeland ongeveer... Dag 19/20, 29 juli-30 juli, USA - NL,
The last day in America before we say goodbye... Amerika was grandioos, fantastisch... Ik heb deze belevenissen nu wel met een pen kunnen beschrijven maar dit is slechts mijn verhaal van vele vakantiegangers. Ga op reis naar Amerika en geniet van de reis. Je krijgt er geen spijt van. We gaan vandaag om 18:05 uur terug naar Nederland via Newark Airport. We hebben in de ochtend nog even de tijd om de stad in te gaan. We besluiten om naar het Grand Central Station en een klein park, genaamd Bryant Park, te gaan. Allebei worden vaak gebruikt voor scènes in series of films. Bryant Park is een ienemienie stukje groen in downtown Manhattan. What a big difference with midtown Manhattan.. We blijven hier ruim twee uur voordat we bij het hotel onze koffers pakken en met de taxi naar Newark gaan. Daar is het nog ruim drie uur wachten tot de vakantie in Amerika definitief voorbij is. Tijdens het wachten gaan wij eten bij de lokale snackbar. De tijd vliegt voorbij en dan is het moment daar. Tijd voor boarding en op naar huis. Er gebeurt verder niets geks aan boord van deze vlucht behalve dat ik ook in dit vliegtuig het solitaire record te pakken heb. Op 30 juni landen wij in Nederland na een vlucht van 8 uur en we komen aan om half acht 's ochtends op Schiphol. De jetlag slaat keihard toe. Gelukkig is dat na twee dagen over. We komen op tijd thuis aan en dan is het weer volgens de Nederlandse gewoonten leven. Met deze woorden van Arnold Schwarzenegger sluit ik mijn vakantieblog af: "America I'll be back!".
|