Holiday USA 2016
Dag 1, 11 Juli, Amsterdam - New York City, NY, USA
Precies op de datum af één jaar geleden vertrok ik voor het eerst naar Amerika. Vandaag vertrek ik wederom naar Amerika en beginnen we in New York City, the city that never sleeps. Net zoals ik vannacht. Amerika is voor mij by far het favoriete land waar ik elke keer heen wil. Ik kan wederom op statenjacht. Ik wil namelijk alle 50 staten bezocht hebben! Goed, net zoals vorig jaar vroeg opstaan en in de ochtend vertrekken naar Schiphol. Lang wachten tot we gaan! Op naar de United States!
Een rustige vlucht met weinig bijzonderheden. Zo kan ik de vlucht omschrijven. Ik ben dan wel weer de koning van het vliegtuig in Texas hold em poker. Snel met de shuttle bus naar het hotel dachten we. Zwaar wachten... Maar dan zijn we onderweg, back in the city that never sleeps! New York City. Snel naar het Pennsylvania hotel om op kamer 409 in te trekken. We zitten tegenover het Madison Square Garden. Eerst even rustig doen. In de avond vertrekken we naar de highline lane in het zuidwesten van Manhattan. Vroeger was dit eeen treinspoor voor goederen naar de haven. Nu wandelen we op een mooie hoogte door New York. Van lopen krijg je honger. Na een uur even wat eten in de buurt van de Gansevoortse markt.
Voor mij heerlijke bratwurst. Ondertussen is er op de TV de NBA summer league . Cleveland tegen Minnesota. Veel spanning tot het einde van de eerste helft speelde Cleveland sterk. Hierna weer op pad. Op naar Broadway en Times Square! Een keer het New Yorkse nachtleven in, je moet het ooit doen.. Heel veel lichten, mensen, winkels.. echt alles is hier te zien. Marvellous!
Tijd om terug naar het hotel te gaan rond een uur of 12. Vandaag begon de KM lopen weer, 9 KM terwijl we maar 2 uur in New York waren.. En een volle dag moet morgen nog helemaal beginnen.. oh yeah.. Zin in !
Een rustige vlucht met weinig bijzonderheden. Zo kan ik de vlucht omschrijven. Ik ben dan wel weer de koning van het vliegtuig in Texas hold em poker. Snel met de shuttle bus naar het hotel dachten we. Zwaar wachten... Maar dan zijn we onderweg, back in the city that never sleeps! New York City. Snel naar het Pennsylvania hotel om op kamer 409 in te trekken. We zitten tegenover het Madison Square Garden. Eerst even rustig doen. In de avond vertrekken we naar de highline lane in het zuidwesten van Manhattan. Vroeger was dit eeen treinspoor voor goederen naar de haven. Nu wandelen we op een mooie hoogte door New York. Van lopen krijg je honger. Na een uur even wat eten in de buurt van de Gansevoortse markt.
Voor mij heerlijke bratwurst. Ondertussen is er op de TV de NBA summer league . Cleveland tegen Minnesota. Veel spanning tot het einde van de eerste helft speelde Cleveland sterk. Hierna weer op pad. Op naar Broadway en Times Square! Een keer het New Yorkse nachtleven in, je moet het ooit doen.. Heel veel lichten, mensen, winkels.. echt alles is hier te zien. Marvellous!
Tijd om terug naar het hotel te gaan rond een uur of 12. Vandaag begon de KM lopen weer, 9 KM terwijl we maar 2 uur in New York waren.. En een volle dag moet morgen nog helemaal beginnen.. oh yeah.. Zin in !
Dag 2, 12 Juli, New York City, NY, USA
Lekker een stevig protie ontbijt voor mij bij de one Bread cafe Factory. Een Engels ontbijt in Amerika. Bacon en scrambled eggs. Een meesterlijke ontbijt. Chapeu voor de chef! Een jaar geleden was ik hier al voor de Freedom Tower en nu, op precies 9:11 uur ben ik hier weer. Vandaag ga ik deze reus van 1776 ft bezoeken in de top. Het museum in de Freedom Tower is gemaakt met steen dat ruim 200 miljoen jaar oud is. Genoeg archeologie nu, op naar boven! Met een fascinerende film in de lift gaan we omhoog. Als het ware opent de skyline van Manhattan zich dan in een soort van gordijnachtige opening wanneer we op het observatiedek zijn. We zijn de 2 bruggen Manhatten en de Brooklyn bridge.
Maar waar het werkleijk omdraait is het uitzicht over Manhattan. Pfoe.. geen woorden voor over. Fenomenaal. Een rondje lopen en ik zie ook het vrijheidsbeeld.. Wat is ze maar klein van hier.. 2 uur lang blijven we op 1776 ft hoogte. Dat getal is niet zomaar een hoogte. Het is een verwijzing naar het jaar dat Amerika onafhankelijk werd na de strijd tegen de Britten. Nadat we met de lift naar beneden gingen in een soort achtbaan ben ik blij dat we uiteindelijk weer op zeeniveau staan.
Voordat we naar de Brooklyn Bridge gaan lopen we eerst naar Battery Park in Downtown Manhattan. Veel rijkelui lopen we tegemoet. Niet zo gek, want we zitten midden in het financiële district van the city. Zij blijken ook mens te zijn. Rustig even een cola en hotdag halen bij de plaatselijke hotdog kraam.. Net zoals ik. Ik ga een cheeseburger eten. Een dikke vette cheeseburger ofc.. Teveel, maar deze caloriën update is zo snel mogelijk weer weggelopen.
yeah. Op weg naar de Brooklyn Bridge. Een brug met de stijl uit de middeleeuwen volgens de New Yorkers. We lopen maar de helft op de brug en gaan rustig genieten van Manhattan. Na dit spektal lopen we naar Central Park en gaan we rustig op ons gemak bedenken waar we willen eten. Want... Vanavond. Een bijna 3 uur durende show on Broadway! The Lion King! We besluiten om te eten bij een Italiaans restaurat wat dus betekent, pizza's! Na de heerlijke avondmaal is het tijd voor de show! Het blijft een legendarisch verhaal. Van begin tot eind. De jongen die kleine Simba speelt steelt de show in deze topmusical! Groots amusement voor vandaag! Morgen zetten we koers naar het uiterste noorden van the States. We beginnen de noordelijke reistour in Yarmouth op het schiereiland Cape Cod!
Maar waar het werkleijk omdraait is het uitzicht over Manhattan. Pfoe.. geen woorden voor over. Fenomenaal. Een rondje lopen en ik zie ook het vrijheidsbeeld.. Wat is ze maar klein van hier.. 2 uur lang blijven we op 1776 ft hoogte. Dat getal is niet zomaar een hoogte. Het is een verwijzing naar het jaar dat Amerika onafhankelijk werd na de strijd tegen de Britten. Nadat we met de lift naar beneden gingen in een soort achtbaan ben ik blij dat we uiteindelijk weer op zeeniveau staan.
Voordat we naar de Brooklyn Bridge gaan lopen we eerst naar Battery Park in Downtown Manhattan. Veel rijkelui lopen we tegemoet. Niet zo gek, want we zitten midden in het financiële district van the city. Zij blijken ook mens te zijn. Rustig even een cola en hotdag halen bij de plaatselijke hotdog kraam.. Net zoals ik. Ik ga een cheeseburger eten. Een dikke vette cheeseburger ofc.. Teveel, maar deze caloriën update is zo snel mogelijk weer weggelopen.
yeah. Op weg naar de Brooklyn Bridge. Een brug met de stijl uit de middeleeuwen volgens de New Yorkers. We lopen maar de helft op de brug en gaan rustig genieten van Manhattan. Na dit spektal lopen we naar Central Park en gaan we rustig op ons gemak bedenken waar we willen eten. Want... Vanavond. Een bijna 3 uur durende show on Broadway! The Lion King! We besluiten om te eten bij een Italiaans restaurat wat dus betekent, pizza's! Na de heerlijke avondmaal is het tijd voor de show! Het blijft een legendarisch verhaal. Van begin tot eind. De jongen die kleine Simba speelt steelt de show in deze topmusical! Groots amusement voor vandaag! Morgen zetten we koers naar het uiterste noorden van the States. We beginnen de noordelijke reistour in Yarmouth op het schiereiland Cape Cod!
Dag 3, 13 Juli, NYC, NY - Yarmouth, MA
Rond de klok van 9 uur staan we op het vliegveld Newark om onze auto te huren. Een beer van een vent die legt ons eerst even alles uit hoe het er in Amerika aan toe gaat. Tijd om te gaan. We zeggen de skyline van New York goodbye. Voorlopig want ik kom hier ooit weer terug! Whatever. Vandaag kan ik wederom wat staten toevoegen aan mijn lijstje. Connecticut, Rhode Island en Massachussets!
Na een uur of 3 rijden komen we in het plaatsje Wyoming waar we even bij de subway eten. Hierna zetten we koers naar Newport. Newport is een sportief en een mooie havenstad. Het is wereldberoemd om de rijke villa's en de grote jachten. Het meest in het oog springend is Fort Adams en natuurlijk The Breakers, een villa van de Nederamerikaanse familie Vanderbilt. Het is voor mij na de villa van Winston Churchill de grooste villa waar ik ooit binnen ben geweest. De villa zelf is klassiek gebouwd met verschillende stijlen. Verder staan hier meer badkamers dan slaapkamer en heb je een werelduitzicht over de zee. Niet zo gek dus dat hier heel veel tuinfeesten worden gehouden op een tuin zo groot als 2 voetbalvelden.. Nu is 1 ding wel zeker. Ik moet later ook zo een soort villa hebben...
Welnu, today was a day well spend. Op naar ons hotel wat nog een aardig stukkie rijden is. Tijdens het rijden op Cape Cod is 1 ding duidelijk. Dit is een rustoord voor oude mensen op hun oude dag. Zoveel oude golfers op weergaloze golfbanen.. Het is dat ik geen golfset had anders had ik graag een poging gewaagd om een hole in one te slaan. Eenmaal aangekomen op ons Blue Rock Resort waar we kamer 417 toegewezen krijgen is de gastvriendelijkheid hier fantastisch. Het belooft nog wat voor de rest van de vakantie! De schermering valt dus tijd om te eten. We rijden langs veel piratenpretparken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ons restaurant Capt. Pakers heet. We wachten ruim 40 minuten voordat we kunnen bestellen maar de spareribs hier zijn van hoge kwaliteit en zeker het wachten waard. We bedanken de toffe ober en dan gaan we weer.
Na een uur of 3 rijden komen we in het plaatsje Wyoming waar we even bij de subway eten. Hierna zetten we koers naar Newport. Newport is een sportief en een mooie havenstad. Het is wereldberoemd om de rijke villa's en de grote jachten. Het meest in het oog springend is Fort Adams en natuurlijk The Breakers, een villa van de Nederamerikaanse familie Vanderbilt. Het is voor mij na de villa van Winston Churchill de grooste villa waar ik ooit binnen ben geweest. De villa zelf is klassiek gebouwd met verschillende stijlen. Verder staan hier meer badkamers dan slaapkamer en heb je een werelduitzicht over de zee. Niet zo gek dus dat hier heel veel tuinfeesten worden gehouden op een tuin zo groot als 2 voetbalvelden.. Nu is 1 ding wel zeker. Ik moet later ook zo een soort villa hebben...
Welnu, today was a day well spend. Op naar ons hotel wat nog een aardig stukkie rijden is. Tijdens het rijden op Cape Cod is 1 ding duidelijk. Dit is een rustoord voor oude mensen op hun oude dag. Zoveel oude golfers op weergaloze golfbanen.. Het is dat ik geen golfset had anders had ik graag een poging gewaagd om een hole in one te slaan. Eenmaal aangekomen op ons Blue Rock Resort waar we kamer 417 toegewezen krijgen is de gastvriendelijkheid hier fantastisch. Het belooft nog wat voor de rest van de vakantie! De schermering valt dus tijd om te eten. We rijden langs veel piratenpretparken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ons restaurant Capt. Pakers heet. We wachten ruim 40 minuten voordat we kunnen bestellen maar de spareribs hier zijn van hoge kwaliteit en zeker het wachten waard. We bedanken de toffe ober en dan gaan we weer.
Dag 4, 14 Juli, Cape Cod Area, MA
Schiereiland Cape Cod. Het gebied waar de Engelse kolonisten aan land kwamen. Ofwel de Pelgrims. Morgen leren we meer over deze geschiedenis uit 1620. Vandaag trekken we erop uit om de omgeving te verkennen. Na een stevig ontbijt met uiteraard bacon en een monsteromelet gaan we op pad. We vetrekken rond een uur of 10 naar Brewster, een klein stadje waar we proviand inslaan voor de verdere reis en een eeuwig durende wandeling op het strand van Cape Cod. Ja. Eeuwig durend. Aan het strand bleek maar geen einde te komen, ruim 8 KM gelopen en 2 uur later. Gelukkig hadden we voordat we de strandwandeling deden een mooie uitleg gekregen over "the best spots" van Cape Cod local William Clarke in Eastham. In deze regio heeft een Italiaanse pioneer het voor mekaar gekregen om een tweezijdige communicatie te sturen over de Atlantische oceaan naar Europa. Knap staaltje techniek! Via Provincetown, de grootste stad op Cape Cod gaan we naar het hotel om in de stad nog een pizza te eten.
Dag 5, 15 Juli, Yarmouth, MA - Boston, MA
Met hetzelfde ontbijt als gisteren vertrekken we vandaag naar de hoofdstad van New England, Boston. De stad waar het Amerika van nu is gecreeërd door de Boston Tea Party in de beginjaren van de jaren 1600. Voordat we bij Boston aankomen gaan we eerst naar Plymouth. Een historische stadje waar het verhaal van de pelgrims en indianen wordt verteld. Op de plantage staan de huizen uit dze tijd nog overeind en afstammelingen van indianen lieten zien hoe ze zich kleeden haalden eten op de ouderwetse manier. Met vuur. De pelgrims, acteurs, liepen door het dorpje met een immens fort op zoek naar klassieke dingen te doen. Bijvoorbeeld: het dak repareren, bedden verwisselen en koken. In deze tijd zou ik mij prima vermaakt hebben en kunnen redden.
We are leaving again... maar dit keer op naar de boot! De Mayflower. Deze schip is een replica van het oorspronkelijke schip en het is een boot met een Nederlandse achtergrond en ooit met ruim 100 mensen aan boord. Wat een krappe boel moest dat zijn geweest.. Even verderop staat er een soort van tempel voor een rots uit 1620... Waar de pelgrims aankwamen. Dat moment dat je beseft dat een rots een tempel heeft en Jacco niet.. Afijn, tijd voor ijs. En niet zomaar ijs maar een reusachtige ijs met chocola en vanille. Ondertussen is het klimaat hier in notime veranderd. Van een fijne zon naar een storm. Een storm zoals je in de film "At world's end" ziet. Tijd om te vertrekken dus naar het noorden en de hoofdstad van New England: Boston! De stad zelf zullen we morgen bezoeken. Onze hotel genaamd het Ramada ligt in een voorstadje, Dorchester. We krijgen hier kamer 163.
Het is avond geworden en ik heb honger als een koe. In het nabijgelegen restaurant eet ik spareribs, altijd een wereldkeus. Ondertussen blijft de muziek doorgaan en terwijl ik het sportnieuws bekijk op de TV gaat er een oma van een jaar of 80 dansen, zonder krukken, op de melodie van de muziek. wow.. Wonderen bestaan..
We are leaving again... maar dit keer op naar de boot! De Mayflower. Deze schip is een replica van het oorspronkelijke schip en het is een boot met een Nederlandse achtergrond en ooit met ruim 100 mensen aan boord. Wat een krappe boel moest dat zijn geweest.. Even verderop staat er een soort van tempel voor een rots uit 1620... Waar de pelgrims aankwamen. Dat moment dat je beseft dat een rots een tempel heeft en Jacco niet.. Afijn, tijd voor ijs. En niet zomaar ijs maar een reusachtige ijs met chocola en vanille. Ondertussen is het klimaat hier in notime veranderd. Van een fijne zon naar een storm. Een storm zoals je in de film "At world's end" ziet. Tijd om te vertrekken dus naar het noorden en de hoofdstad van New England: Boston! De stad zelf zullen we morgen bezoeken. Onze hotel genaamd het Ramada ligt in een voorstadje, Dorchester. We krijgen hier kamer 163.
Het is avond geworden en ik heb honger als een koe. In het nabijgelegen restaurant eet ik spareribs, altijd een wereldkeus. Ondertussen blijft de muziek doorgaan en terwijl ik het sportnieuws bekijk op de TV gaat er een oma van een jaar of 80 dansen, zonder krukken, op de melodie van de muziek. wow.. Wonderen bestaan..
Dag 6, 16 Juli, Boston, MA
Vandaag eens een dag niet reizen. Behalve met de benenwagen dan. De stad Boston staat op het programma en volgens de geschiedenis is het Amerika van nu ontstaan door de Boston Tea Party. De bewoners gooiden massaal thee uit Engeland in het water en dit was het begin om in opstand te komen tegen de Britten. Goed, dat was de geschiedenisles alweer. Vandaag de dag lopen we een histroische wandeling door het centrum van Boston over de Freedom Trail.
Via de rode lijn op de stoep komen we langs alle historische plekken van Boston. Door dit pad te volgen komen we als het ware in een soort open luchtmuseum. Via het park de Boston Common beginnen we aan het 4 KM lange parcours. Het park zelf is legendarisch, in de beginjaren 1800 graasden hier nog koeien en werden mensen opgehangen aan de galg. We lopen verder en komen bij het State House. Het lijkt net alsof Napoleon Bonaparte hier ook is geweest. Een koepel met goud verblindt de ogen. Het goud bleek later overigens koper te zijn van de man die een van de meest historische personen in de Amerikaanse geschiedenis is: Paul Revere. In de hitte dat me doet denken aan Death Valley zien we opeens een bijzondere kerk. Midden in de stad waar hoge wolkenkrabbers staan staat er een kerk, de Parkstreetchurch uit 1809. Er is ook een begraafplaats hier. De 3 patrioten uit de Amerikaanse revolutie, John Hancock, Robert Paine en Samuel Adams liggen hier. Samuel Adams hield op die beruchte dag in december 1773 bij het Old South meeting house met 5000 burgers een protestactie tegen de theebelasting uit Londen. Uiteindelijk gingen 90 mensen verkleed als indiaan aan boord van de Britse vloot en hielpen ze 18.000 pond aan thee in het water. Ja, 18.000 pond aan thee.. Het begin van het verzet tegen de Engelsen, door thee...
We nemen een korte pauze voordat we oversteken naar de obelisk op de bunkershill. Via verschillende steegjes komen we bij een brug die piept en kraakt. Toen ik omlaag keek zag ik allemaal water en het was wachten op een soort prank dat fout gaat, dat er opeens een poortje naar het water open gaat. De brug houdt echter stand en we kunnen verder. Eenmaal aangekomen op bunkerhill zien we een gek met een wapen. Gelukkig was het maar een acteur. De obelisk was nog niet open voor publiek dus gaan de 294 treden maar overslaan. Tijd om naar de plek te lopen voor de legendarische Boston Tea Party die heeft plaats gevonden in de haven van Charlestown. De USS Constitution die aan wal ligt is de enige echte overgebleven schip uit de tijd van piraten en kolonisten. ok, dat was een quote uit Pirates of the Caribean. De USS Constitution is gebouwd in 1797 in opdracht van George Washington. In 1997 werd ter aanleiding van haar verjaardag "the colours high" gehezen en ging het een uur varen en ouderwetse kanonnen afvuren.
Mijn ouders stammen af van de begintijd van de televisie. Dus ook van alle oude serieus. In de bar Beacon Hill werd er in de jaren 80/90 een legendarische TV show opgenomen, Cheers. Aangezien je in USA 21 moet zijn voor alcohol neem ik cola. Too bad.. Sad... Tegenover de bar is "the public garden". Een park waar vol eekhoorns. En bruiloften. Heel veel tijd gelukvogels gezien vandaag. Of pechvogels.. De tijd zal het leren. Na de zoveelse eekhoorn en Pokemon GO speler gaan we terug naar de bar. Tijd voor een mega hamburger. En met mega bedoel ik echt mega. Damn, na de fatburger vorig jaar is dit de 2e grootste burger ooit. Hate it or love it! Ik zit vol maar zou dit wel vaker willen eten! We halen mijn moeder op (die had geen trek) uit het public garden en lopen via the Boston Common door een te gekke festival terug naar de metro. Een geslaagd dagje in downtown Boston. Zeker een stad om er terug te keren!
Via de rode lijn op de stoep komen we langs alle historische plekken van Boston. Door dit pad te volgen komen we als het ware in een soort open luchtmuseum. Via het park de Boston Common beginnen we aan het 4 KM lange parcours. Het park zelf is legendarisch, in de beginjaren 1800 graasden hier nog koeien en werden mensen opgehangen aan de galg. We lopen verder en komen bij het State House. Het lijkt net alsof Napoleon Bonaparte hier ook is geweest. Een koepel met goud verblindt de ogen. Het goud bleek later overigens koper te zijn van de man die een van de meest historische personen in de Amerikaanse geschiedenis is: Paul Revere. In de hitte dat me doet denken aan Death Valley zien we opeens een bijzondere kerk. Midden in de stad waar hoge wolkenkrabbers staan staat er een kerk, de Parkstreetchurch uit 1809. Er is ook een begraafplaats hier. De 3 patrioten uit de Amerikaanse revolutie, John Hancock, Robert Paine en Samuel Adams liggen hier. Samuel Adams hield op die beruchte dag in december 1773 bij het Old South meeting house met 5000 burgers een protestactie tegen de theebelasting uit Londen. Uiteindelijk gingen 90 mensen verkleed als indiaan aan boord van de Britse vloot en hielpen ze 18.000 pond aan thee in het water. Ja, 18.000 pond aan thee.. Het begin van het verzet tegen de Engelsen, door thee...
We nemen een korte pauze voordat we oversteken naar de obelisk op de bunkershill. Via verschillende steegjes komen we bij een brug die piept en kraakt. Toen ik omlaag keek zag ik allemaal water en het was wachten op een soort prank dat fout gaat, dat er opeens een poortje naar het water open gaat. De brug houdt echter stand en we kunnen verder. Eenmaal aangekomen op bunkerhill zien we een gek met een wapen. Gelukkig was het maar een acteur. De obelisk was nog niet open voor publiek dus gaan de 294 treden maar overslaan. Tijd om naar de plek te lopen voor de legendarische Boston Tea Party die heeft plaats gevonden in de haven van Charlestown. De USS Constitution die aan wal ligt is de enige echte overgebleven schip uit de tijd van piraten en kolonisten. ok, dat was een quote uit Pirates of the Caribean. De USS Constitution is gebouwd in 1797 in opdracht van George Washington. In 1997 werd ter aanleiding van haar verjaardag "the colours high" gehezen en ging het een uur varen en ouderwetse kanonnen afvuren.
Mijn ouders stammen af van de begintijd van de televisie. Dus ook van alle oude serieus. In de bar Beacon Hill werd er in de jaren 80/90 een legendarische TV show opgenomen, Cheers. Aangezien je in USA 21 moet zijn voor alcohol neem ik cola. Too bad.. Sad... Tegenover de bar is "the public garden". Een park waar vol eekhoorns. En bruiloften. Heel veel tijd gelukvogels gezien vandaag. Of pechvogels.. De tijd zal het leren. Na de zoveelse eekhoorn en Pokemon GO speler gaan we terug naar de bar. Tijd voor een mega hamburger. En met mega bedoel ik echt mega. Damn, na de fatburger vorig jaar is dit de 2e grootste burger ooit. Hate it or love it! Ik zit vol maar zou dit wel vaker willen eten! We halen mijn moeder op (die had geen trek) uit het public garden en lopen via the Boston Common door een te gekke festival terug naar de metro. Een geslaagd dagje in downtown Boston. Zeker een stad om er terug te keren!
Dag 7, 17 juli, Boston, MA - Rockland, ME
Boston, thanks voor de memories! Op naar Rockland in Maine! 2 nieuwe staten afstrepen dus. We rijden ook een stukkie door New Hampshire. Via Ogunquit, een klein dorpje vetrekken we uit "the spirit of America" naar het
"vacationland". Wat hier in Maine opvalt is de wilde kust met rotsen en strand. De staat doet zijn bijnaam eer aan.Wat mijlen verderop ligt Kennebunkport. Een nietszeggende plek eigenlijk.. Tot de familie Bush hier zijn vakantiehuis liet bouwen. Ik snap wel waarom. Met zoveel stress als president is dit de plek om je rust te vinden.
We trekken door het "zweedse landschap", veel bossen en meren door naar het Samoset resort on the ocean. Een hotel waar de Bush familie er heeft gelogeerd en de man van het legendarische woord: "Freeeedooooom", Mel Gibson. Of ik in een van de beroemdheden kamer hebt geslapen weet ik niet. Kamer 350. In Boston was het de Tea Party, in Rockland is het de swimmingparty door de Jong familie. En look, ik heb nooit met zo'n wereldsuitzicht als vandaag gezwommen. Vanuit het zwembad had ik zicht op de oceaan.. Oke, veel energie verspild aan het zwemmen. Dinner time. Wij bestellen pizza's en spaghetti. Het is niet moeilijk te raden voor wie de spaghetti is. Het is een mega pizza voor mij. Onder aanvoering van een fenomenale artiest Matty B eet ik de pizza op. Het komt niet in de buurt van de 18 inches pizza in Vegas maar het was een pizza dat de Vegas pizza wel bijna kon evenaren. Heerlijke smaak! Na het eten heeft het Pokemon GO virus mij ook te pakken. Na veel ratatas en spearows vang ik een voor mij zeldzame Pokemon. De vlinder Venomoth. Na een uur ofzo iets wandelen is mijn accu leeg en de accu van mijn telefoon ook. Rust pakken dus!
"vacationland". Wat hier in Maine opvalt is de wilde kust met rotsen en strand. De staat doet zijn bijnaam eer aan.Wat mijlen verderop ligt Kennebunkport. Een nietszeggende plek eigenlijk.. Tot de familie Bush hier zijn vakantiehuis liet bouwen. Ik snap wel waarom. Met zoveel stress als president is dit de plek om je rust te vinden.
We trekken door het "zweedse landschap", veel bossen en meren door naar het Samoset resort on the ocean. Een hotel waar de Bush familie er heeft gelogeerd en de man van het legendarische woord: "Freeeedooooom", Mel Gibson. Of ik in een van de beroemdheden kamer hebt geslapen weet ik niet. Kamer 350. In Boston was het de Tea Party, in Rockland is het de swimmingparty door de Jong familie. En look, ik heb nooit met zo'n wereldsuitzicht als vandaag gezwommen. Vanuit het zwembad had ik zicht op de oceaan.. Oke, veel energie verspild aan het zwemmen. Dinner time. Wij bestellen pizza's en spaghetti. Het is niet moeilijk te raden voor wie de spaghetti is. Het is een mega pizza voor mij. Onder aanvoering van een fenomenale artiest Matty B eet ik de pizza op. Het komt niet in de buurt van de 18 inches pizza in Vegas maar het was een pizza dat de Vegas pizza wel bijna kon evenaren. Heerlijke smaak! Na het eten heeft het Pokemon GO virus mij ook te pakken. Na veel ratatas en spearows vang ik een voor mij zeldzame Pokemon. De vlinder Venomoth. Na een uur ofzo iets wandelen is mijn accu leeg en de accu van mijn telefoon ook. Rust pakken dus!
Dag 8, 18 juli, Rockland, ME - Bar Harbor, ME
We gaan het hotel dat ik beschouw als het mooiste waar ik ooit heb geslapen verlaten om koers te zetten naar Bar Harbor. Een kustplaatsje aan de golf van Maine in het Acadia national park. Vandaag beleven we niets bijzonders behalve dat we rijden over een fenomenale brug waarbij je aan de ene helft een stadje ziet met haven en de andere helft de zee en bossen. Tijdens de rit naar Bar Harbor via Camden hoopten we een legende uit de filmindustrie in Los Angeles tegen te komen. Niemand minder dan Jon Travolta heeft op één van deze eilanden zijn vakantiehuis. Helaas komen we hem niet tegen dus gaan we in een diepe mist maar een hamburger eten bij de Side Street Cafe in Bar Harbor. Deze hamburger was echt letterlijk "Da Bomb". Zo heette deze burger. Aanradertje! De calorien worden weg gezwommen bij de best Western en daarna ga ik pitten.
Dag 9, 19 juli, Acadia national park, ME
Met een mager ontbijt, er was niet veel keus, rijden we rond een uur of 10 naar de Cadillac Mountain. De grootste berg in dit park. Het uitzicht was voor mij fenomenaal weer. Zoveel water, eilanden en bossen op één plek. Simply amazing! We wandelen een beetje rond, maken foto's en genieten van de ultieme pure rust van het Acadia National Park. Het was fijn om echt weer helemaal tot rust te komen. We krijgen honger dus tijd voor eten, ditmaal bezoeken we the Colonels waar een zeer sympatieke gast Robert onze ober is. Ik ben een fijnproever van vlees dus hop, wederom een "steak bomb". Zowat iedereen hier kan makkelijk lekker eten maken lijkt het.. Elke dag hier is haast een paradijs voor mensen die graag eten. We zeggen bye en trekken het bos in.
Na doelloos rondrijden hier, geen straf, gaan we de Jesup palk lopen. Iets van 2 mijl. Dit schijnt een plek te zijn waar je veel bijzondere dieren kunt zien, en dan gaan bij mij alle alarmen af. Boem, focus! En met mijn legendarische ogen -ok ik overdrijf- spot ik een bijzondere kikker in het struikgewas midden in het water. naja. slootje. Verder veel vlinders, vogels en wilde dieren geluiden. Jammer dat de elanden en beren zich niet laten zien. Nu weer dat eind teruglopen en dan maar weer op naar de woeste zee! De Atlantische Oceaan. Berucht om de ijsbergen die de Titanic heeft laten zinken. Gelukkig zitten we aan de warme kust en kunnen we relatief chillen op de rotsen en genieten van de getijdenwisseling. Aan bijna alles komt een eind, het uitzicht over de zee is nu weer voorbij. We touren nogmaals wat in het rond en gaan uiteindelijk eten bij de Drydock Inn. De maaltijd raden is niet moeilijk. VLEES! YEAH! Another time, het was gewoonweg goed. Onderweg naar het hotel Best Western inn zien we een haast schilderachtig uitzicht. De volle maan, een meer en de bossen in één oogwenk. Inclusief de weerkaatsing in het water..
Na doelloos rondrijden hier, geen straf, gaan we de Jesup palk lopen. Iets van 2 mijl. Dit schijnt een plek te zijn waar je veel bijzondere dieren kunt zien, en dan gaan bij mij alle alarmen af. Boem, focus! En met mijn legendarische ogen -ok ik overdrijf- spot ik een bijzondere kikker in het struikgewas midden in het water. naja. slootje. Verder veel vlinders, vogels en wilde dieren geluiden. Jammer dat de elanden en beren zich niet laten zien. Nu weer dat eind teruglopen en dan maar weer op naar de woeste zee! De Atlantische Oceaan. Berucht om de ijsbergen die de Titanic heeft laten zinken. Gelukkig zitten we aan de warme kust en kunnen we relatief chillen op de rotsen en genieten van de getijdenwisseling. Aan bijna alles komt een eind, het uitzicht over de zee is nu weer voorbij. We touren nogmaals wat in het rond en gaan uiteindelijk eten bij de Drydock Inn. De maaltijd raden is niet moeilijk. VLEES! YEAH! Another time, het was gewoonweg goed. Onderweg naar het hotel Best Western inn zien we een haast schilderachtig uitzicht. De volle maan, een meer en de bossen in één oogwenk. Inclusief de weerkaatsing in het water..
Dag 10, 20 juli, Bar Harbor, ME - Gorham, NH
Het Acadia National Park is één van de meest mooiste parken in de wereld en voor mij de nr.2 na de Yosemite Valley. Met hetzelfde ontbijt als gisteren trekken we door naar New Hampshire, de White Mountains. Thuis had ik dit al opgezocht en met name in de herfst is het hier een waar spektakel met de vele kleuren. Nu staat alles in bloei en is het ook zeker de moeite waard. Na veel begraafplaatsen te gepasseerd te zijn en een 1e stop bij de McDonalds voor koffie nemen we bij de 2e stop bij ook een McDonalds een Big Mac menu. Deze mac in Lewison, prima bediening! Ondertussen in de bloedhitte rijden we langs een memorial park voor de veteranen. "They payed the ultimate price for our freedom". Hoopvolle woorden, zeker in de huidige verkiezingstrijd met ene Donald Trump.. In de buurt van deze plek ligt ook Norway. Ik, een Europeaan in een klein "Europees" gebiedje in Amerika. Een geinig idee.
Het is altijd een feest om hier te rijden lijkt het. De bijzondere bergen met vele groene bossen en vele verborgen meren doet je denken aan ons eigen omgeving de Weerribben. Minus de bergen dan. De slechte wegen hier maakt het hier natuurlijk ook spannender in de afdalingen en de beklimmingen. Dat wordt nog wat als we de Mount Washington op gaan. Gelukkig zijn ze bezig met de reparaties. Maar alsnog.. Dan denk ik aan het autotje uit Cars of die het niet sneller kan doen. Afijn, na een rit van 4 tot 5 uur komen we aan in Gorham. Een rustig stadje waar de tijd stil staat in het White Mountain National Forest park. De bossen hier behalen krankzinnige cijfers aan aantal bezoeken. Meer dan 7 miljoen mensen komen hier per jaar van de omgeving genieten.
Volgens Tripadvisor wordt Libby's Bistro goed beoordeeld en dat is zeker waar! De vriendelijke familie maakt het ons goed naar de zin en Ava, onze serveerster is zo vrolijk als wat. En ook is zij als 18 jarige geloof ik, actief bezig met de politiek. En dat maak je niet veel mee dat iemand van jou leeftijd ook geïnteresseerd is in de politiek. Het zorgt voor een gesprek tussen een Amerikaan aan een andere tafel en mijn vader. We komen na een lang gesprek tot de conclusie, nou ja, je kunt het zelf wel invullen: "Trump is a joke". Tijd voor het eten. Beef met frites om het uiteindelijk af te sluiten met een brownie. En een grote glas cola natuurlijk! We danken de familie voor de gezelligheid en de gastvrijheid. Een mooie klassieke Franse bistro en nu is het tijd om te slapen.
Het is altijd een feest om hier te rijden lijkt het. De bijzondere bergen met vele groene bossen en vele verborgen meren doet je denken aan ons eigen omgeving de Weerribben. Minus de bergen dan. De slechte wegen hier maakt het hier natuurlijk ook spannender in de afdalingen en de beklimmingen. Dat wordt nog wat als we de Mount Washington op gaan. Gelukkig zijn ze bezig met de reparaties. Maar alsnog.. Dan denk ik aan het autotje uit Cars of die het niet sneller kan doen. Afijn, na een rit van 4 tot 5 uur komen we aan in Gorham. Een rustig stadje waar de tijd stil staat in het White Mountain National Forest park. De bossen hier behalen krankzinnige cijfers aan aantal bezoeken. Meer dan 7 miljoen mensen komen hier per jaar van de omgeving genieten.
Volgens Tripadvisor wordt Libby's Bistro goed beoordeeld en dat is zeker waar! De vriendelijke familie maakt het ons goed naar de zin en Ava, onze serveerster is zo vrolijk als wat. En ook is zij als 18 jarige geloof ik, actief bezig met de politiek. En dat maak je niet veel mee dat iemand van jou leeftijd ook geïnteresseerd is in de politiek. Het zorgt voor een gesprek tussen een Amerikaan aan een andere tafel en mijn vader. We komen na een lang gesprek tot de conclusie, nou ja, je kunt het zelf wel invullen: "Trump is a joke". Tijd voor het eten. Beef met frites om het uiteindelijk af te sluiten met een brownie. En een grote glas cola natuurlijk! We danken de familie voor de gezelligheid en de gastvrijheid. Een mooie klassieke Franse bistro en nu is het tijd om te slapen.
Dag 11, 21 juli, White Mountains, NH
Er staat vandaag een spectaculair programma voor de boeg. We beklimmen één van de meest grootste bergen in Amerika en de grootste in Noord-Amerika. De Mount Washington! Na een stevig ontbijt bij de Welshe bar gaan we verder op pad. De verkeerde kant op... Een halfuurtje kwijt aan dit geintje.. De beklimming met onze auto maakt alles goed. 8 miles, dik 3 kwartier rijden. Het is niet echt koud op de top totdat er een megawolk aankwam met extreem koude wind. Het klimaat op deze 1.917 m hoge berg is net Nederland, het kan veranderen in 5 minuten. Aangezien koffie belangrijk is voor mij neem ik maar een grote bakkie om de dag te kunnen overleven.
Op naar de volgende stop. Het Franconia state park. Nadat we uren hebben lopen zoeken kan ik iets weergaloos afstrepen van mijn bucketlist. Een trip in een kabelbaan!!! shit man, dit word echt zo gaaf, 8 gekke minuten en dan ff stukkie lopen door de vol met muggen en spinnen gevulde Appalachen. Deze kut beesten weerhouden mij er niet van om zo'n fantastisch uitzicht te hebben. De Appalachen is een geweldige plek om te zijn en ik probeer mij in te beelden hoe ik het hier zou doen als skiër. In m'n hele leven heb ik pas 1 dag ski ervaring en toen ramde ik met forse snelheid tegen een huisje aan..
De schemering valt en op onze weg naar Gorham gaan we eerst naar Conway waar een treinstation staat dat werkelijk schitterend is. Nou. Wauw. Meppel heeft een mooiere station maar zal Meppel ook de Pokemon GO spelers hebben? Who knows? Naja, terug naar Libby's Bistro. Echt, als je ooit in Gorham komt, ga hier eten! Zelden zo'n vriendelijke familie ontmoet. De kip hier is perfect en wow, de brownie... majusteus.. Serieus.. Het is jammer dat dit restaurant niet in Nederland staat maar gelukkig hebben we thuis de Peppermill. Verder nog een mooi gesprek gehad met een fantastische gozer! Op de weg terug naar het hotel staat er een inspirerende tekst bij een school. "A reader today is a leader tomorrow". Bijna een Martin Luther King achtige quote.
Op naar de volgende stop. Het Franconia state park. Nadat we uren hebben lopen zoeken kan ik iets weergaloos afstrepen van mijn bucketlist. Een trip in een kabelbaan!!! shit man, dit word echt zo gaaf, 8 gekke minuten en dan ff stukkie lopen door de vol met muggen en spinnen gevulde Appalachen. Deze kut beesten weerhouden mij er niet van om zo'n fantastisch uitzicht te hebben. De Appalachen is een geweldige plek om te zijn en ik probeer mij in te beelden hoe ik het hier zou doen als skiër. In m'n hele leven heb ik pas 1 dag ski ervaring en toen ramde ik met forse snelheid tegen een huisje aan..
De schemering valt en op onze weg naar Gorham gaan we eerst naar Conway waar een treinstation staat dat werkelijk schitterend is. Nou. Wauw. Meppel heeft een mooiere station maar zal Meppel ook de Pokemon GO spelers hebben? Who knows? Naja, terug naar Libby's Bistro. Echt, als je ooit in Gorham komt, ga hier eten! Zelden zo'n vriendelijke familie ontmoet. De kip hier is perfect en wow, de brownie... majusteus.. Serieus.. Het is jammer dat dit restaurant niet in Nederland staat maar gelukkig hebben we thuis de Peppermill. Verder nog een mooi gesprek gehad met een fantastische gozer! Op de weg terug naar het hotel staat er een inspirerende tekst bij een school. "A reader today is a leader tomorrow". Bijna een Martin Luther King achtige quote.
Dag 12, 22 juli, Gorham, NH - Killington, VT
Vermont, we komen eraan! Een nieuwe bezochte staat erbij en een bezoek aan een beroemde plek voor skieërs. In Killington wordt in november het wk skieën gehouden. We zijn hier echter niet om te skieën dus we trekken voort naar Plymouth in de staat Vermont. Er zijn gigantisch veel plaatsen met dezelfde naam hier..
Onderweg rijden we door een oase van bossen. Het is vandaag één van de langste dagen in de auto en gezien de tijd stoppen we 1x en dat is bij het plaatsje Plymouth, waar de 30e president van Amerika Calvin Coolidige is geboren, opgegroeid en begraven. Calvin was één van de meest invloedrijkste presidenten. Dankzij hem ging het met de Amerikaanse en dus de wereldeconomie enorm de goede kant op. Tevens, dat past ook wel bij de manier waarop hij president is geworden. Op een bijzondere manier. Na de dood van president Warren Harding schoof vice-president Coolidge door naar de belangrijkste post. De reden dat dit zo bijzonder was is dat de 30e president werd beëdigd door zijn vader in de woonkamer als de nieuwe president van Amerika. Plymouth, de plaats zelf is niets meer dan een "historic site". Het plaatsje is volledig uitgestorven. Er staan een museum en een kerk, het huisje waar de president opgroeide en één van de meest bekendste kaasfabrieken in Amerika. Na een introductie via de TV is het tijd om deze plekken te bezoeken. Het stinkt naar de geschiedenis.. of ja, zal het toch de ruim 80 jarige poep van de boerderij zijn? Op de geur na is het extreem leerzaam om te zien wat voor verschil het is met hoe ik ben opgegroeid en hoe de president is opgegroeid. Na een klein bezoekje aan de kaasfabriek en een discussie over Trump en Clinton is het tijd om nog even de plechtigheid te doen -> respect betuigen bij de begraafplaats van de president en zijn familie.
Tijd om door te trekken naar Killington. Binnen een halfuur zijn we er al. We komen zeker op het verkeerde moment en mijn gevoel word bevestigd door Jeanne, een Spaanse in Amerika. Zij zegt dat ze praktisch 4 maanden werk heeft en dat is in de winter, wanneer het gebied besneeuwd raakt met skiërs. We gaan eten bij Charity's. Ook hier is de steak on point. Heerlijk dus! Wie Amerika bezoekt moet altijd steak of spareribs nemen is mijn advies!
Onderweg rijden we door een oase van bossen. Het is vandaag één van de langste dagen in de auto en gezien de tijd stoppen we 1x en dat is bij het plaatsje Plymouth, waar de 30e president van Amerika Calvin Coolidige is geboren, opgegroeid en begraven. Calvin was één van de meest invloedrijkste presidenten. Dankzij hem ging het met de Amerikaanse en dus de wereldeconomie enorm de goede kant op. Tevens, dat past ook wel bij de manier waarop hij president is geworden. Op een bijzondere manier. Na de dood van president Warren Harding schoof vice-president Coolidge door naar de belangrijkste post. De reden dat dit zo bijzonder was is dat de 30e president werd beëdigd door zijn vader in de woonkamer als de nieuwe president van Amerika. Plymouth, de plaats zelf is niets meer dan een "historic site". Het plaatsje is volledig uitgestorven. Er staan een museum en een kerk, het huisje waar de president opgroeide en één van de meest bekendste kaasfabrieken in Amerika. Na een introductie via de TV is het tijd om deze plekken te bezoeken. Het stinkt naar de geschiedenis.. of ja, zal het toch de ruim 80 jarige poep van de boerderij zijn? Op de geur na is het extreem leerzaam om te zien wat voor verschil het is met hoe ik ben opgegroeid en hoe de president is opgegroeid. Na een klein bezoekje aan de kaasfabriek en een discussie over Trump en Clinton is het tijd om nog even de plechtigheid te doen -> respect betuigen bij de begraafplaats van de president en zijn familie.
Tijd om door te trekken naar Killington. Binnen een halfuur zijn we er al. We komen zeker op het verkeerde moment en mijn gevoel word bevestigd door Jeanne, een Spaanse in Amerika. Zij zegt dat ze praktisch 4 maanden werk heeft en dat is in de winter, wanneer het gebied besneeuwd raakt met skiërs. We gaan eten bij Charity's. Ook hier is de steak on point. Heerlijk dus! Wie Amerika bezoekt moet altijd steak of spareribs nemen is mijn advies!
Dag 13, 23 juli, Killington ,VT - Lanesboro, ME
We gaan weer terug naar het zuiden reizen. We zullen opnieuw naar Massachussets gaan. Het landschap is het klassieke New England. Rond 10:00 zeggen we de Spaanse en de Oostenrijkse eigenaren doei en rijden we eerst naar Weston. In Weston staat er een supermarkt van 2 eeuwen geleden en vandaag de dag maakt het ruim 100 miljoen dollar winst per jaar. Best knap, zo'n succesvol familiebedrijf. In de winkel aangekomen kijk ik mijn ogen uit. Zoveel spullen.. Het is net Ebay maar dan in een winkel. Het blijft voor ons bij kijken want de prijzen zijn hoog. Even rondkijken en dan is het dus wel weer genoeg geweest.
We gaan langs de mac even onze vertrouwelijke lunch ophalen en door naar Albany, de hoofdstad van de staat New York. Albany is al ver van afstand te zien. De stad zelf blijkt echter een teleurstelling te zijn of wij waren in de verkeerde wijk op het verkeerde moment. Op het grote plein en het stadhuis na was er niet veel bijzonders in Albany en trekken we naar ons hotel, de Berkshires. Wij sluiten de dag af met een restaurant in Pittsfield en maken ons gereed voor de volgende dag.
We gaan langs de mac even onze vertrouwelijke lunch ophalen en door naar Albany, de hoofdstad van de staat New York. Albany is al ver van afstand te zien. De stad zelf blijkt echter een teleurstelling te zijn of wij waren in de verkeerde wijk op het verkeerde moment. Op het grote plein en het stadhuis na was er niet veel bijzonders in Albany en trekken we naar ons hotel, de Berkshires. Wij sluiten de dag af met een restaurant in Pittsfield en maken ons gereed voor de volgende dag.
Dag 14, 24 juli, Lanesboro, ME - Lancaster ,PA
Vandaag maken we een lange trip door 4 staten naar Lancaster. Lancaster is beroemd vanwege de Amish gemeenschap die er wonen. De Amish zijn mensen die oorspronkelijk uit Duitsland en Frankrijk naar de States zijn gekomen. Ze staan bekend om een bijzondere stijl van leven. Morgen bekijken we wat voor stijl er precies bedoeld wordt.
Zoals gezegd, een lange reis voor de boeg. Via Woodstock gaan we rijden en Woodstock is nog altijd legendarisch. In de jaren 60 werd dit plaatsje wereldberoemd door een festival met legendes als Janis Joplin en Jimi Hendrix. Het legendarische van het Woodstock van nu is dat bijna alles nog hetzelfde is als vroeger. Waar andere steden groeiden is Woodstock normaal gebleven en heeft het zijn authentieke sfeer behouden. De sfeer is vooral te herkennen aan de huizen en de vele herinneringen die Woodstock levend houdt. Na 6 uur rijden komen we aan in Lancaster, Pennsylvania en ik mag wederom een staat afstrepen. De tellar staan inmiddels al op 14 staten en dit aantal zal alleen maar stijgen de komende dagen en jaren! Pennsylvania is een bijzondere historische staat. In 1776 werd de onafhankelijkheidsverklaring getekend in Philadelphia. Deze stad bezoeken wij nog één dezer dagen. Het vizier is gericht op Lancaster en we komen aan in een mooie luxe hotel in een oud lijkende wijk. Downtown Lancaster is zeker de moeite waard als je in Pennsylvania bent. Vincent heet ons van harte welkom en geeft ons een kamer op de 9e verdieping. Aangezien ik veel hardloop n Nederland en dit hier niet kan doen besluit ik om steeds de trap op te lopen en met de lift naar beneden. 5x gedaan en zit leg day er voor mij op en gaan we naar het restaurant Anne Baileys.
Daar aangekomen gaan we heerlijk eten en ik neem de spareribs uit Memphis. Perfect vlees weer inclusief de aparte patat. Ondertussen volgen we de Internationale Champions Cup tussen Inter Milaan en PSG. Paris wint en de hand van Emery is goed te zien. We keren terug naar het hotel en, natuurlijk, weer even 9 verdiepingen op de trap lopen. We (ik dus) sluiten de dag af met de jacht op Pokémon. Ik zet een lincense in en hop, ik lok behalve Pokémon ook Pokémon trainers naar mijn hotel. Na deze zombies gezien te hebben voel ik mezelf ook een zombie worden. Tijd voor slaap.
Zoals gezegd, een lange reis voor de boeg. Via Woodstock gaan we rijden en Woodstock is nog altijd legendarisch. In de jaren 60 werd dit plaatsje wereldberoemd door een festival met legendes als Janis Joplin en Jimi Hendrix. Het legendarische van het Woodstock van nu is dat bijna alles nog hetzelfde is als vroeger. Waar andere steden groeiden is Woodstock normaal gebleven en heeft het zijn authentieke sfeer behouden. De sfeer is vooral te herkennen aan de huizen en de vele herinneringen die Woodstock levend houdt. Na 6 uur rijden komen we aan in Lancaster, Pennsylvania en ik mag wederom een staat afstrepen. De tellar staan inmiddels al op 14 staten en dit aantal zal alleen maar stijgen de komende dagen en jaren! Pennsylvania is een bijzondere historische staat. In 1776 werd de onafhankelijkheidsverklaring getekend in Philadelphia. Deze stad bezoeken wij nog één dezer dagen. Het vizier is gericht op Lancaster en we komen aan in een mooie luxe hotel in een oud lijkende wijk. Downtown Lancaster is zeker de moeite waard als je in Pennsylvania bent. Vincent heet ons van harte welkom en geeft ons een kamer op de 9e verdieping. Aangezien ik veel hardloop n Nederland en dit hier niet kan doen besluit ik om steeds de trap op te lopen en met de lift naar beneden. 5x gedaan en zit leg day er voor mij op en gaan we naar het restaurant Anne Baileys.
Daar aangekomen gaan we heerlijk eten en ik neem de spareribs uit Memphis. Perfect vlees weer inclusief de aparte patat. Ondertussen volgen we de Internationale Champions Cup tussen Inter Milaan en PSG. Paris wint en de hand van Emery is goed te zien. We keren terug naar het hotel en, natuurlijk, weer even 9 verdiepingen op de trap lopen. We (ik dus) sluiten de dag af met de jacht op Pokémon. Ik zet een lincense in en hop, ik lok behalve Pokémon ook Pokémon trainers naar mijn hotel. Na deze zombies gezien te hebben voel ik mezelf ook een zombie worden. Tijd voor slaap.
Dag 15, 25 juli, Lancaster, PA - Gettysburg, PA
Een belachelijk lange rit vandaag. Maar liefst 90 (1) KM rijden naar het zuidelijker gelegen Gettysburg waar één van de grootste slagvelden ooit was. Op 1, 2 en 3 juli 1863 trekken de Verenigde Staten op om een bloederige strijd om de VS te behouden tegen de Confederatie. Eerst bezoeken we een van de grootste gemeenschappen van Lancaster. De Amish. We touren een eind in het platteland en we komen dan aan bij het Amish huis om daarna een zelfde tour te doen die we praktisch net deden. Een Mexicaan of iemand van de Amish bestuurt de bus en we zie nu de details van de amish. Wawt een aparte kleding dragen ze is de eerste gedachte die bij mij opkomt. Wij bezoeken een huis van de amish en zien werkelijk mooie knutselwaar. Zonder technologische hulpmiddelen, magnifiek. Het broodje van een jochie van de Amish familie was ook heel erg lekker gemaakt! Op de volgende stop zien we veel kamelen en herten en die zijn kapot. Helemaal bezweken door de hitte die Amerika in zijn greep houdt en het is sneu om een jong hertje zo te zien lijden. Bij het binnenlopen van het huis is er een Amish vrouw die met de tijd meegaat. In plaats van koetsen en paarden gaat zij gelukkig met de auto. Ze laat ons een bijzondere gymtas zien met handoek.. Sold! Dit was typisch een buitenkansje die ik niet kon lopen. De tour begint op zijn eind te lopen en rest ons alleen nog de boerderij wat de Amish betreft. Ondanks de prehistorische middelen die gebruikt worden is het zeer rendabel voor de Amish om van te leven. Ze zijn niet voor niets hofleverancier van de tabak in Amerika. Een indrukwekkende tour van de Amish is nu afgesloten. Tijd om naar het oorlogsmuseum in Gettysburg te gaan.
Na 3 kwartier rijden zijn we er, tijd om geschiedenis te leren! Het gaat om de belangrijkste veldslag in de geschiedenis van de VS. We zien Lincoln op een bankje zitten met een boek in zijn handen, waarin hij zijn legendarische speech heeft geschreven. Wij gaan een filmoje bekijken met de ingesproken stem van Morgan Freeman. Dankzij de oorlogsstrijd in 1863 zijn de huidige Amerikanen een "freeman". Na de film bekijken wij historische vlaggen, kranten en beelden. Ondertussen breekt op het moment dat ik bij het Lincoln artikel (over de moord op Lincoln) aan kom een stortbui over.. It was meant to be.. Als de stortbui is afgelopen gaan we naar het hotel Best Western Inn en eet ik steak bij het nabij gelegen restaurant!
Na 3 kwartier rijden zijn we er, tijd om geschiedenis te leren! Het gaat om de belangrijkste veldslag in de geschiedenis van de VS. We zien Lincoln op een bankje zitten met een boek in zijn handen, waarin hij zijn legendarische speech heeft geschreven. Wij gaan een filmoje bekijken met de ingesproken stem van Morgan Freeman. Dankzij de oorlogsstrijd in 1863 zijn de huidige Amerikanen een "freeman". Na de film bekijken wij historische vlaggen, kranten en beelden. Ondertussen breekt op het moment dat ik bij het Lincoln artikel (over de moord op Lincoln) aan kom een stortbui over.. It was meant to be.. Als de stortbui is afgelopen gaan we naar het hotel Best Western Inn en eet ik steak bij het nabij gelegen restaurant!
Dag 16, 26 juli, Gettysburg, PA - Washington D.C.
De hoofdstad van Amerika en van de wereld! Washington D.C.. Een van de mooist steden in de wereld wordt vanaf vandaag vereerd met een bezoek van mij. Eerst gaan we nog 40 mijl rijden langs de momumenten van de gevallen soldaten van Gettysburg. Het zijn allemaal speciale monumenten en het is een eeuwig durend respect. Een uur of 2 later hebben we het wel gezien en zetten we koers naar onze laatste hotel in deze vakantie. We hebben een relatief snelle en rustige autorit tot dusver. Eerst bezoeken we de havenstad Baltimore. Een jaar of 20 terug was het hier nog grauw maar vandaag de dag is daar niks van te merken. We zijn hier 1 uur op het belangrijkste toeristische punt. Inner Harbor. Behalve het Hard Rock cafe is er ook veel respect voor het 9/11 memorial hier. Baltimore, het is jammer dat we niet langer kunnen blijven om de geweldige grote schepen te bewonderen maar het is tijd om koers te zetten naar Washington D.C. aangezien we onze auto voor 18:00 moeten inleveren op Union Station.
Een chaotische strijd tegen de klok wordt het dus. Nog 2 uur tot de deadline. Het verschil tussen wat 100 dollars meer of minder. We rijden op één van de apartste snelwegen ooit naar Washington D.C.. Een parksnelweg.. Je verzint het niet. We kwamen terecht in de file want uiteraard vandaag gaan ze met de weg bezig. We willen hier vanzelfsprekend zo snel mogelijk uit en het is al 16:45.. We hebben nu eindelijk de snelheid te pakken en zijn rap in Washington. 17:15 is het nu. De GPS laat ons nu in de steek.. We moeten logisch nadenken en rijden de weg naar het Capitool op. Ons hotel heet namelijk Capitol Skyline. Om 17:30 vinden we het hotel en brengen we onze bagage naar de kamer. Het is spannend nu. 17:40 en de tijd dringt, op Union Station zien wij nergens richtingaanwijzers. Een behulppzame gast redt ons en om 17:51 zijn we voor de poorten van het Alama parkeergarage voor gehuurde auto's. Dan blijkt dat er een soort van spijkers in de grond zitten.. Na een kleine inspectie is dat uiteindelijk niets en brengen we de auto naar de garage. Het is nu 17:55 en de garage bewaker zegt terecht: "You are very lucky" tegen ons. Tijd voor Starbucks om bij te komen van een chaotisch begin in Washington D.C. en pizza bij Toscana café! Ik denk yolo en dat loopt meestal verkeerd af. Ik eet meer dan wat ik eigenlijk aankan en moet strijden tegen dit eten en de hitte op de weg terug naar het hotel via het Capitool. Man, what a day but today was a good day!
Een chaotische strijd tegen de klok wordt het dus. Nog 2 uur tot de deadline. Het verschil tussen wat 100 dollars meer of minder. We rijden op één van de apartste snelwegen ooit naar Washington D.C.. Een parksnelweg.. Je verzint het niet. We kwamen terecht in de file want uiteraard vandaag gaan ze met de weg bezig. We willen hier vanzelfsprekend zo snel mogelijk uit en het is al 16:45.. We hebben nu eindelijk de snelheid te pakken en zijn rap in Washington. 17:15 is het nu. De GPS laat ons nu in de steek.. We moeten logisch nadenken en rijden de weg naar het Capitool op. Ons hotel heet namelijk Capitol Skyline. Om 17:30 vinden we het hotel en brengen we onze bagage naar de kamer. Het is spannend nu. 17:40 en de tijd dringt, op Union Station zien wij nergens richtingaanwijzers. Een behulppzame gast redt ons en om 17:51 zijn we voor de poorten van het Alama parkeergarage voor gehuurde auto's. Dan blijkt dat er een soort van spijkers in de grond zitten.. Na een kleine inspectie is dat uiteindelijk niets en brengen we de auto naar de garage. Het is nu 17:55 en de garage bewaker zegt terecht: "You are very lucky" tegen ons. Tijd voor Starbucks om bij te komen van een chaotisch begin in Washington D.C. en pizza bij Toscana café! Ik denk yolo en dat loopt meestal verkeerd af. Ik eet meer dan wat ik eigenlijk aankan en moet strijden tegen dit eten en de hitte op de weg terug naar het hotel via het Capitool. Man, what a day but today was a good day!
Dag 17, 27 juli, Washington D.C. en Arlington, Virginia
yeah, eindelijk een hele dag niet in de auto! Wel een metro maar hoe dan ook het is prettig om veel te lopen vandaag. Zal dat vanavond ook nog zo zijn? Who know. Wel heb ik er enorm veel zin in vandaag. We hebben een simpel reisplan opgeteld dat simpel uitgevoerd moet worden. Via Metro station Rosslyn naar het Roosevelt island en dan naar Arlington cemetery om vervolgens af te sluiten op de National Mall.
Het gaat meteen fout. Mijn vader stuurt ons drieën de verkeerde kant op en ik voel me genoodzaakt om meteen in te grijpen. Ondanks dat het wel beetje brutaal was wat ik deed kreeg ik wel mijn gelijk. Ze wilden mij alleen geen gelijk geven... Nou ja, ik weet dat ik gelijk hebt. Op het eiland aangekomen zien wij Teddy Roosevelt, de man die ik vooral ken door Robin Williams uit de film Night at the Museum. Het beeld is mooi, de 4 galerijen die er naast staan zijn mooier. Aangezien wij steeds worden gestoken door muggen gaan we naar Cosí voor een lekker broodje en chips. Na onze lunch is het tijd om te vertrekken naar het Arlington National Cemetery Virginia. Ja, dat lees je goed, weer een nieuwe staat te pakken. (- op dat moment wist ik niet dat het Roosevelt Island alleen te bereiken was via Virginia en dat ik al in Virginia was.-)
Ik had zelf verwacht dat we er maar kort zouden verblijven. Achteraf gezien was die verwachting één grote vergissing. Nou ja, de begraafplaats is indrukwekkend en als je hier een grafsteen hebt ben je voor altijd een held. De meest beroemdste president van Amerika ooit volgens de geschiedenis ligt hier begraven. John F. Kennedy. Brutaal vermoord maar nog altijd wereldpopulair. Hij is de grootste trekpleister. Ja, trekpleister. Verder is er een geweldig eerbetoon aan een overleden veteraan. Met een fenomenale artillerie geschut en een oorverdovend geluid krijgt hij het respect dat hij verdient. Onze "reis" op de begraafplaats is nog niet ten einde. Alhoewel, ze kunnen misschien al wel uitbreiden.. In de woestijnhitte van 40 graden overleeft haast geen mens. De onbekende soldaat is ook een bijzondere plek. Het is een tombe ingericht voor alle soldaten die omgekomen zijn maar nooit teruggevonden worden. Hier, in deze tombe worden ze geeërd als "true American heroes". In de buurt staat ook de grafsteen voor de mensen die zijn omgekomen bij het ruimteongeluk in de jaren 80. Na onze eerbetuiging aan de astronauten is het na 3 uur waar we misschien een kwart hebben gezien van het Arlington Cemetery tijd om naar de stad te gaan. Het was indrukwekkend en overweldigend hoe hier respect wordt getoond aan de overledenen.
We gaan de brug over de Potomac oversteken. Het uitzicht is mooi en de Potomac is wild. Het Lincoln memorial staat in zicht maar het is dik een KM lopen.. Fuck. En het is al zo warm.. Eerst fff vitamine eten voor de 1e keer deze vakantie... Daarna is het echt tijd om naar het Lincoln memorial te gaan. Op deze wereldberoemde trappen heeft een persoon die ik heel veel respecteer, de wereld veranderd. Martin Luther King Jr. I have a dream. Het is sad dat de droom van hem nog niet is uitgekomen maar zijn woorden, zijn legendarische woorden, was het begin van een nieuw Amerika dat ook navolging vond in de rest van de wereld. Martin Luther King, bedankt voor alles! Nou, goed, de volgende wereldveranderaar, Abraham Lincoln. Ik heb al veel woorden over hem geschreven en nu staan we voor het beeld van de grondlegger van het huidige Amerika. Dit gigantische beeld van "Abe" heeft zowat de beste uitzicht over Washington. Het capitaal, en de langste stenen gebouw ter wereld, de 186m lange Obelisk. Tijd voor eten, maar eerst nog naar het monument voor de Vietnam soldaten. Wow.. Zoveel namen.. Zoveel levens.. Na de gedenkwaardige dag komen we tot de conclusie dat wel al dik 23 KM hebben gelopen. Dat is van Meppel naar Zwolle..
Een rondje bij de Obelisk en het Witte Huis van afstand zien. En dan. Op naar voedsel! Voedsel dat gevonden dat wordt bij de Sport Tavern in een drukke straat. Of het lijkt zo druk omdat je dubbel ziet van de Chinezen.. We woden geholpen door een bijzonder knappe Mexicaanse. Inclusief de steak en voetbal belooft het een prima avondje te worden zo geschiedde. Het is echter geen HALA MADRID vandaag maar HAHA Madrid.. Real verliest met 3-1 tegen Paris Saint Germain. Het is maar een oefenpotje gelukkig anders had Real zich echt moeten schamen. Een mooie avond wordt ditmaal niet afgesloten met een wandeling maar met de metro! En toen kwamen een Amerikaanse Colombiaan tegen. Ik volg Colombia en dan in het bijzonder de geschiedenis van en na Pablo Escobar, de beruchte drugskoning. De Colombiaan heeft er geen goed woord over omdat hij (Pablo) ondanks het weggeven geld aan de armen teveel doden op zijn naam heeft staan die niet nodig waren. Een kwartier later zijn we bij het hotel en zeggen we met een ferme handdruk "ok doei" tegen de Colombiaan. Tijd om even te rusten na een dag waar de 30 KM grens uiteindelijk wordt gepasseerd. Lopend. Tevens een nieuw record voorde vakantie want het wandelrecord dat in New York stond is ruimsschoots verbeterd.
Het gaat meteen fout. Mijn vader stuurt ons drieën de verkeerde kant op en ik voel me genoodzaakt om meteen in te grijpen. Ondanks dat het wel beetje brutaal was wat ik deed kreeg ik wel mijn gelijk. Ze wilden mij alleen geen gelijk geven... Nou ja, ik weet dat ik gelijk hebt. Op het eiland aangekomen zien wij Teddy Roosevelt, de man die ik vooral ken door Robin Williams uit de film Night at the Museum. Het beeld is mooi, de 4 galerijen die er naast staan zijn mooier. Aangezien wij steeds worden gestoken door muggen gaan we naar Cosí voor een lekker broodje en chips. Na onze lunch is het tijd om te vertrekken naar het Arlington National Cemetery Virginia. Ja, dat lees je goed, weer een nieuwe staat te pakken. (- op dat moment wist ik niet dat het Roosevelt Island alleen te bereiken was via Virginia en dat ik al in Virginia was.-)
Ik had zelf verwacht dat we er maar kort zouden verblijven. Achteraf gezien was die verwachting één grote vergissing. Nou ja, de begraafplaats is indrukwekkend en als je hier een grafsteen hebt ben je voor altijd een held. De meest beroemdste president van Amerika ooit volgens de geschiedenis ligt hier begraven. John F. Kennedy. Brutaal vermoord maar nog altijd wereldpopulair. Hij is de grootste trekpleister. Ja, trekpleister. Verder is er een geweldig eerbetoon aan een overleden veteraan. Met een fenomenale artillerie geschut en een oorverdovend geluid krijgt hij het respect dat hij verdient. Onze "reis" op de begraafplaats is nog niet ten einde. Alhoewel, ze kunnen misschien al wel uitbreiden.. In de woestijnhitte van 40 graden overleeft haast geen mens. De onbekende soldaat is ook een bijzondere plek. Het is een tombe ingericht voor alle soldaten die omgekomen zijn maar nooit teruggevonden worden. Hier, in deze tombe worden ze geeërd als "true American heroes". In de buurt staat ook de grafsteen voor de mensen die zijn omgekomen bij het ruimteongeluk in de jaren 80. Na onze eerbetuiging aan de astronauten is het na 3 uur waar we misschien een kwart hebben gezien van het Arlington Cemetery tijd om naar de stad te gaan. Het was indrukwekkend en overweldigend hoe hier respect wordt getoond aan de overledenen.
We gaan de brug over de Potomac oversteken. Het uitzicht is mooi en de Potomac is wild. Het Lincoln memorial staat in zicht maar het is dik een KM lopen.. Fuck. En het is al zo warm.. Eerst fff vitamine eten voor de 1e keer deze vakantie... Daarna is het echt tijd om naar het Lincoln memorial te gaan. Op deze wereldberoemde trappen heeft een persoon die ik heel veel respecteer, de wereld veranderd. Martin Luther King Jr. I have a dream. Het is sad dat de droom van hem nog niet is uitgekomen maar zijn woorden, zijn legendarische woorden, was het begin van een nieuw Amerika dat ook navolging vond in de rest van de wereld. Martin Luther King, bedankt voor alles! Nou, goed, de volgende wereldveranderaar, Abraham Lincoln. Ik heb al veel woorden over hem geschreven en nu staan we voor het beeld van de grondlegger van het huidige Amerika. Dit gigantische beeld van "Abe" heeft zowat de beste uitzicht over Washington. Het capitaal, en de langste stenen gebouw ter wereld, de 186m lange Obelisk. Tijd voor eten, maar eerst nog naar het monument voor de Vietnam soldaten. Wow.. Zoveel namen.. Zoveel levens.. Na de gedenkwaardige dag komen we tot de conclusie dat wel al dik 23 KM hebben gelopen. Dat is van Meppel naar Zwolle..
Een rondje bij de Obelisk en het Witte Huis van afstand zien. En dan. Op naar voedsel! Voedsel dat gevonden dat wordt bij de Sport Tavern in een drukke straat. Of het lijkt zo druk omdat je dubbel ziet van de Chinezen.. We woden geholpen door een bijzonder knappe Mexicaanse. Inclusief de steak en voetbal belooft het een prima avondje te worden zo geschiedde. Het is echter geen HALA MADRID vandaag maar HAHA Madrid.. Real verliest met 3-1 tegen Paris Saint Germain. Het is maar een oefenpotje gelukkig anders had Real zich echt moeten schamen. Een mooie avond wordt ditmaal niet afgesloten met een wandeling maar met de metro! En toen kwamen een Amerikaanse Colombiaan tegen. Ik volg Colombia en dan in het bijzonder de geschiedenis van en na Pablo Escobar, de beruchte drugskoning. De Colombiaan heeft er geen goed woord over omdat hij (Pablo) ondanks het weggeven geld aan de armen teveel doden op zijn naam heeft staan die niet nodig waren. Een kwartier later zijn we bij het hotel en zeggen we met een ferme handdruk "ok doei" tegen de Colombiaan. Tijd om even te rusten na een dag waar de 30 KM grens uiteindelijk wordt gepasseerd. Lopend. Tevens een nieuw record voorde vakantie want het wandelrecord dat in New York stond is ruimsschoots verbeterd.
Dag 18, 28 juli, Washington D.C. - Philadelphia, PA
De laatste ker dat wij echt vroeg opstaan. Vandaag pakken we de trein naar Philadelphia. Per persoon 160 dollar voor heen en terugreis.. Op het Union Square Station, wat een bijzonder mooi station is nemen we een ontbijtje. Mijn ontbijt vandaag bestaat uit een broodje inclusief bacon en ei. Te lekker! De rit naar Philadelphia duurt 2 uur en vertrektijd is 10:10 uur. Het is een weinig speciale reis op één ding na: we komen in een nieuwe staat! Delaware! Daarmee wordt mijn statenlijst aangevuld tot 17. Nog 33 te gaan maar het gaat nog lang duren vermoed ik tot ik weer naar USA ga. Alleen, en dat is het leuke, het kan je zomaar overkomen en die gedachte maakt me blij.
Om 12:10 zijn we gearriveerd in Philadelphia, een zonnige warme dag! Bij Cosí doen we even een broodje en koffie en dan gaan we de Downtown in! Eenmaal aangekomen in de Downtown is het een en al politiek. De democraten houden deze week een conferentie hier. Dit was best lachen om er tussen in te staan. Ik ben gewoon op de Amerikaanse TV gekomen zonder dat ik dat wilde. Nou ja, een beetje een nonchalante look aangenomen. Op het plein staat er opeens een bekende Nederlander! Margriet van der Linden, de vrouw die de mol was in Wie is de Mol! Zij is hier om radioverslag te doen van de conferentie en dit protest gericht tegen Clinton hoort er ook bij. Het protest gaat over dat Bernie Sanders de president moet worden en dat ze massaal voor Trump moeten gaan. "Hillary in Prison" is een van de vele banners. We hebben echter geen zin in de Amerikaanse politiek dus we gaan door. Door naar de Independence Hall waar we de Liberty Clock met een bezoek vereren.
De independence hall is niet zo indrukwekkend, de klok daarintegen wel. Een bijzondere oude klok dat nog in perfect staat, als symbool van de vrijheid. Het was ook weer even lachen toen een volwassen persoon zo klein als een kabouter naast mij liep. 1.95 meter tegenover 1.10 meter... Hahaha! Bijzonder, whatever. Tijd voor het stadhuis, perfect in shape. Maar dan! Boem! Het noodweer breekt los en we schuilen een dik uur, de storm blijft echter gaan en zo is onze dag in Philly een beetje geruïneerd. We blijven nuchtere Nederlanders en laten ons niet uit het veld slaan door de regen. We komen kletsnat aan bij een Hard Rock cafe op amper 100 meter van de conferentie hal waar Clinton is. In het cafe neem ik een mega vette cheesburger van 1500+ caloriën en dik grote patat. We lopen terug via de bijzondere pleinen en gaan naar het station. Daar aangekomen krijg ik te horen dat we vertraging hebben die kan oplopen tot één uur.. 21:15 is de tijd dat we vertrekken.. Pff.. Drama.. Rond middennacht bij het hotel. Dat ik zo niet halen. Koffietijd! Latte Americano, yeah, wakker! Het station is nu ook doodsaai omdat er enkel serieuze politieke gasten zijn in pak. Politiek is nep i mijn ogen en deze grote poppenkast om het Amerikaanse presidentschap is meer een reality TV show zoals "Keeping up with the Kardashians". Nu is het een soort van voor mij het is wat bla bla bla; "Make America Great Again". Trump, Amerika is al geweldig alleen doe je ogen eens open in plaats dat het verblindt wordt door haat. Als Trump president wordt is dat de grootste grap van deze eeuw. Want, met genoeg geld kun je dus president worden. Nou, I'm with Hillary (minst slechtste presidentkandidaat toen, nu zou ik kiezen voor Gary Johnson.) en ik hoop dat veel Amerikanen dat ook zijn.
De trein is aangekomen en we verlaten Philadelphia, een stad waar ik zeker terugkom. De treinreis over 225 KM en 3 staten is voorspoedig verlopen en we maken oons op voor de weg naar de metro die ons naar het hotel brengt. Morgen is het alweer onze laatste 24 uur dag van de huidige vakantie in Amerika. En dat is jammer want dit land is geweldig. Tevens heb ik 3 Pokémon toegevoegd aan mijn collectie dus nu kan ik ook wel gaan pitten. Want, vandaag was een zwaar geslaagde dag. Jacco, een Nederlander in een Amerikaans protest op TV.
Om 12:10 zijn we gearriveerd in Philadelphia, een zonnige warme dag! Bij Cosí doen we even een broodje en koffie en dan gaan we de Downtown in! Eenmaal aangekomen in de Downtown is het een en al politiek. De democraten houden deze week een conferentie hier. Dit was best lachen om er tussen in te staan. Ik ben gewoon op de Amerikaanse TV gekomen zonder dat ik dat wilde. Nou ja, een beetje een nonchalante look aangenomen. Op het plein staat er opeens een bekende Nederlander! Margriet van der Linden, de vrouw die de mol was in Wie is de Mol! Zij is hier om radioverslag te doen van de conferentie en dit protest gericht tegen Clinton hoort er ook bij. Het protest gaat over dat Bernie Sanders de president moet worden en dat ze massaal voor Trump moeten gaan. "Hillary in Prison" is een van de vele banners. We hebben echter geen zin in de Amerikaanse politiek dus we gaan door. Door naar de Independence Hall waar we de Liberty Clock met een bezoek vereren.
De independence hall is niet zo indrukwekkend, de klok daarintegen wel. Een bijzondere oude klok dat nog in perfect staat, als symbool van de vrijheid. Het was ook weer even lachen toen een volwassen persoon zo klein als een kabouter naast mij liep. 1.95 meter tegenover 1.10 meter... Hahaha! Bijzonder, whatever. Tijd voor het stadhuis, perfect in shape. Maar dan! Boem! Het noodweer breekt los en we schuilen een dik uur, de storm blijft echter gaan en zo is onze dag in Philly een beetje geruïneerd. We blijven nuchtere Nederlanders en laten ons niet uit het veld slaan door de regen. We komen kletsnat aan bij een Hard Rock cafe op amper 100 meter van de conferentie hal waar Clinton is. In het cafe neem ik een mega vette cheesburger van 1500+ caloriën en dik grote patat. We lopen terug via de bijzondere pleinen en gaan naar het station. Daar aangekomen krijg ik te horen dat we vertraging hebben die kan oplopen tot één uur.. 21:15 is de tijd dat we vertrekken.. Pff.. Drama.. Rond middennacht bij het hotel. Dat ik zo niet halen. Koffietijd! Latte Americano, yeah, wakker! Het station is nu ook doodsaai omdat er enkel serieuze politieke gasten zijn in pak. Politiek is nep i mijn ogen en deze grote poppenkast om het Amerikaanse presidentschap is meer een reality TV show zoals "Keeping up with the Kardashians". Nu is het een soort van voor mij het is wat bla bla bla; "Make America Great Again". Trump, Amerika is al geweldig alleen doe je ogen eens open in plaats dat het verblindt wordt door haat. Als Trump president wordt is dat de grootste grap van deze eeuw. Want, met genoeg geld kun je dus president worden. Nou, I'm with Hillary (minst slechtste presidentkandidaat toen, nu zou ik kiezen voor Gary Johnson.) en ik hoop dat veel Amerikanen dat ook zijn.
De trein is aangekomen en we verlaten Philadelphia, een stad waar ik zeker terugkom. De treinreis over 225 KM en 3 staten is voorspoedig verlopen en we maken oons op voor de weg naar de metro die ons naar het hotel brengt. Morgen is het alweer onze laatste 24 uur dag van de huidige vakantie in Amerika. En dat is jammer want dit land is geweldig. Tevens heb ik 3 Pokémon toegevoegd aan mijn collectie dus nu kan ik ook wel gaan pitten. Want, vandaag was een zwaar geslaagde dag. Jacco, een Nederlander in een Amerikaans protest op TV.
Dag 19, 29 juli, Washington D.C.
De laatste volle dag alweer in Amerika van de vakantie. We gaan relatief laat op pad aangezien de trein met vertraging aankwam in Washington gisteren. Het belooft een zonnige dag te worden met veel bezoekjes aan de memorials op de National Mall. Voordat we daarheen gaan eten we bij Cafe Phillips een ontbijt en gaan we naar het Museum Air and Space. Het Air and Space museum is met afstand een bijzonder museum. Vliegtuigen en ruimteschepen van vroeger, echt alles staat hier in dit museum. We lopen eerst in het ruimte gedeelte aangezien dat meer indruk maakt met een fascinerende telescoop. Verder staat er een soort van satelliet dat is gebruikt voor de Apolloreis. Het was uiteindelijk een soort veer om een raket te kunnen afzetten. Hiernaast hoorde ik een bijzonder geluid en dat was het geluid dat werd gecreeërd door de launch. Her ruimte gedeelte bevat ook een communicatieafdeling en het is toch knap om te zien hoe onze intellegentie ons tot de tijd van de smartphones heeft gebracht na veel uitvindingen die verder ontwikkeld werden. Tijd vor het andere gedeelte, het vlieggedeelte. Het eerste vliegtuig van de gebroeders Wright staat hier, een eerbetoon aan Amalia Earhart en tal van World War 2 vliegtuigen. Ik, met durfal en alleskunner als kwaliteiten had graag in zo'n ding willen zitten en gaan rondvliegen. De planes zagen er namelijk heel tricky uit met de voor ons onbekende motors. Na mijn helikopter vlucht vorig jaar en mijn kabelbaantrip wil ik namelijk meer... Maar helaas blijft het bij kijken en de directeur zal het vast niet toestaan dat een Hollander een verzoek doet om een scene uit Night at the Museum 2 uit te voeren.
Rond een uur of 1 kreeg ik al de eerste signalen dat ik moet eten.. We vervolgens on pad met een loop van bijna 3 kilometer dat ons langs het World War 2 memorial en het Korea memorial leidt om uiteindelijk te eten. Het World War 2 memorial was een bijzondere cirkel met fonteinen. Op de muren in de cirkel stonden de namen van 50 staten van de Verenigde Staten. De fonteinen waren hierbij speciaal aangevuld met water uit de lange waterbed naar het Lincoln memorial. De volgende memorial voor de soldaten in Korea zijn bijzonder opgezette beelden in pose van schieten en een bomen cirkel van respect. Zo kwam het op mij over. Nou ja. Tijd voor bakkie cola en fruit in de warme temperaturen en daarna de volgende 3 memorials voor 3 personen, waarvan 1 voor mij bijzondere memorial. Het memorial van Martin Luther King Jr. Het beeld van hem heeft een mooi uitzicht op het Jefferson memorial. I have a dream. Het is nog altijd niet zoals u het voor ogen had maar dankzij King is het wel veranderd doordat mensen de ogen hebben geopend hebben denk ik wanneer ik naar het beeld keek.. Zijn woorden blijven vol zitten met hoop.
We hebben alle memorials nu gehad op de National Mall en nu is het tijd ovor een bezoek aan het Roosevelt memorial. Een wandeling van ruim 500 meter door een doolholf vol van water. De enige president die 4x is gekozen. Aan het einde van dit doolhof staat een trotste Franklin Rooseveult met zijn hondje, kijkend naar het Washington Monument. De laatste memorial voor ons in Washington is het Jefferson paleis zoals ik het noem. Een legendarisch quote staat er;"Sworn upon the altar of God eternal hostillity against every form of Tyranny over the mind of man". Een historische quote om nooit te vergeten!
We sluiten de avond af met een loop door Washington en eten Aziatisch op Union Station wat echt by far de mooiste treinstation is waar ik ooit ben geweest.
Rond een uur of 1 kreeg ik al de eerste signalen dat ik moet eten.. We vervolgens on pad met een loop van bijna 3 kilometer dat ons langs het World War 2 memorial en het Korea memorial leidt om uiteindelijk te eten. Het World War 2 memorial was een bijzondere cirkel met fonteinen. Op de muren in de cirkel stonden de namen van 50 staten van de Verenigde Staten. De fonteinen waren hierbij speciaal aangevuld met water uit de lange waterbed naar het Lincoln memorial. De volgende memorial voor de soldaten in Korea zijn bijzonder opgezette beelden in pose van schieten en een bomen cirkel van respect. Zo kwam het op mij over. Nou ja. Tijd voor bakkie cola en fruit in de warme temperaturen en daarna de volgende 3 memorials voor 3 personen, waarvan 1 voor mij bijzondere memorial. Het memorial van Martin Luther King Jr. Het beeld van hem heeft een mooi uitzicht op het Jefferson memorial. I have a dream. Het is nog altijd niet zoals u het voor ogen had maar dankzij King is het wel veranderd doordat mensen de ogen hebben geopend hebben denk ik wanneer ik naar het beeld keek.. Zijn woorden blijven vol zitten met hoop.
We hebben alle memorials nu gehad op de National Mall en nu is het tijd ovor een bezoek aan het Roosevelt memorial. Een wandeling van ruim 500 meter door een doolholf vol van water. De enige president die 4x is gekozen. Aan het einde van dit doolhof staat een trotste Franklin Rooseveult met zijn hondje, kijkend naar het Washington Monument. De laatste memorial voor ons in Washington is het Jefferson paleis zoals ik het noem. Een legendarisch quote staat er;"Sworn upon the altar of God eternal hostillity against every form of Tyranny over the mind of man". Een historische quote om nooit te vergeten!
We sluiten de avond af met een loop door Washington en eten Aziatisch op Union Station wat echt by far de mooiste treinstation is waar ik ooit ben geweest.
Dag 20/21, 30/31 juli, Washington D.C. - Amsterdam
De terugkeer naar Nederland, vandaag. Ik wil nog helemaal niet terug en het liefst hier blijven. Maar dat is een zorg voor later. We hebben ons ontbijt bij de mac en checken uit bij het Capitol Skyline room 210. Het is vergeleken met de andere dagen een relatief saaie dag met enkel een bezoek aan het eerbeton voor de mariniers. De Amerikaanse vlag wappert vol trots over Washington. Het op een heuvel gezette memorial staat in een rechte lijn met het Capitool, Witte Huis en Lincoln memorial. We pakken de metro terug en gaan wachten op de shuttle bus. Die kwam na een uur en we zeggen de skyline van D.C. doei!..
Na 3 kwartier rijden zijn we op Dulles Airport. Daar aangekomen eten we in een Engelse pub waar ik een hamburger neem. Voordat we konden eten zijn we door de douane gekomen, zonder problemen. Het eten was lekker en het vliegtuig vertrekt om 9 uur na 3 uur vetraging. Tijdens de vlucht een documentaire gezien over het leven van Cristiano Ronaldo en voor zo'n voetballer kan je alleen maar respect hebben. We hebben tijdens de vlucht geen last gehad van turbelentie en om 9:17 wanneer we geland zijn is de vakantie definitief over. America, I will return!
Na 3 kwartier rijden zijn we op Dulles Airport. Daar aangekomen eten we in een Engelse pub waar ik een hamburger neem. Voordat we konden eten zijn we door de douane gekomen, zonder problemen. Het eten was lekker en het vliegtuig vertrekt om 9 uur na 3 uur vetraging. Tijdens de vlucht een documentaire gezien over het leven van Cristiano Ronaldo en voor zo'n voetballer kan je alleen maar respect hebben. We hebben tijdens de vlucht geen last gehad van turbelentie en om 9:17 wanneer we geland zijn is de vakantie definitief over. America, I will return!